نقش ابرازگری هیجانی و تنظیم هیجان در رشد پس از آسیب مبتلایان به سرطان و ام اس: با توجه به نقش تعدیلگر نوع بیماری

مقدمه: سرطان و ام اس در کنار تجارب ناخوشایندی که ایجاد می کنند ممکن است با تجربه رشد پس از آسیب همراه شوند. از این رو تعیین پیشایندهای این رشدیافتگی ضروری است. هدف این پژوهش تعیین نقش ابرازگری هیجانی و تنظیم هیجان در پیش بینی رشد پس از آسیب در مبتلایان به دو بیماری سرطان و ام اس بود.مواد و روش ها: این پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی بود و از طرح همبستگی استفاده شد. مطالعه حاضر در سال ۱۳۹۸ انجام شد. جامعه پژوهش شامل بیماران مبتلا به ام اس و سرطان در بیمارستان آسیای تهران بودند که با نمونه گیری در دسترس، ۱۲۴ نفر از آنان انتخاب شدند (۶۲ نفر در گروه سرطان و ۶۲ نفر در گروه ام اس). برای گردآوری داده ها از پرسش نامه رشد پس از آسیب تدسکی، پرسش نامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران و پرسش نامه کینگ و امونز استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون، آزمون رگرسیون هم زمان و آزمون Z فیشر در نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ استفاده شد.یافته ها: طبق نتایج، ابرازگری مثبت و تنظیم هیجان مثبت در هر دو گروه (۰/۰۱>P) و صمیمیت تنها در گروه سرطان  (۰/۰۱>P)با رشد پس از آسیب همبستگی مثبت معناداری دارد. میزان همبستگی چندمتغیری در میان دو گروه سرطان (۰.۵۸=R) و ام اس (۰.۴۸=R) تفاوت معناداری نداشت (۰.۴۴۷=P). در هر دو گروه متغیرهای ابرازگری مثبت و تنظیم هیجان مثبت پیش بینی کننده معنادار رشد پس از آسیب بود.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، در هر دو گروه مبتلا به سرطان و ام اس، ارتقادادن ابرازگری هیجانی مثبت و تنظیم هیجان مثبت رشد پس از آسیب را تقویت می کند.

کلیدواژه ها:

ابرازگری هیجان ، ام اس ، تنظیم هیجان ، سرطان ، رشد پس از آسیب