بازگردانی جنگل های آبخیز شفارود با استفاده از رهیافت اکولوژی سیمای سرزمین

بر اساس مفهوم های بازگردانی ، مناطقی را که کمتر تحت تاثیر فعالیت های انسان قرار گرفته اند می توا ن با گذرگاه های مناسب به یکدیگر وصل و از این طریق از تخریب بیشتر آنها جلوگیری کرد. این مطالعه به صورت موردی در آبخیز شفارود در استان گیلان انجام شد. در آن گذرگاه ، سیمای سرزمین به عنوان عنصر خطی ، در نظر گرفته شد. هدف این مقاله ارایه روش مناسب برای بازگردانی اکولوژیک مناطق مستعد جنگلی بر پایه مفهوم های اکولوژی سیمای سرزمین است. ابتدا لکه های جنگلی بر مبنای طبیعی یا انسانی بودن آنها طبقه بندی شد و به هر کدام از لکه ها یک کد اختصاص یافت. بعد از آن برای هر لکه بر مبنای نزدیکی به رودخانه و یا دوری از جاده نیز یک کد اختصاص داده شد. سپس جاپاها برمبنای مساحت دسته بندی و لکه های برخوردار از مساحت بالاتر از یک هکتار به عنوان لکه های مناسب جاپا در نظر گرفته شد. از ۶۸۳ لکه موجود در آبخیز شفارود با مساحت ۳۶۲۰۰ هکتار، تعداد ۵۶ لکه با مساحت ۲۲۸ هکتار برای ایجاد گذرگاه مناسب تشخیص داده شد. کل مساحتی که لکه های جنگلی در سیمای سرزمین آبخیز شفارود به عنوان گذرگاه جهت بازگردانی نیاز دارند برابر ۶۲ هکتار به دست آمد

کلیدواژه ها:

بازگردانی ، اکولوژی سیمای سرزمین ، گذرگاه ، جاپا ، شفارود