ارزیابی شدت فرسایش بادی با بهره گیری از مدل IRIFR.E.A (بررسی موردی: دشت قهاوند همدان)

بیابان­زایی در اثر شدت فرسایش بادی به معنی کاهش توان اکولوژیکی و بیولوژی زمین است که به­صورت طبیعی یا مصنوعی با فعالیت انسان رخ می­دهد. تاکنون روش­های متنوع و زیادی جهت برآورد میزان فرسایش بادی در سراسر دنیا توسط کارشناسان مختلف ارائه شده است. به­دلیل منطبق نبودن مدل­های ارائه شده توسط کارشناسان سایر کشورها با شرایط اقلیمی ایران، در سال ۱۳۷۵ مدل تجربی IRIFR.E.A تدوین و ارائه گردید. لذا دشت قهاوند در استان همدان که تخریب منابع تولید در این چند دهه به آن چهره­ای بیابانی داده است، جهت بررسی انتخاب گردید منطقه مورد مطالعه در زون سنندج-سیرجان و به­موازات زون زاگرس قرار گرفته و به­شدت دگرگون و فعالیت ماگماتیسم در آن حاصل شده است. هدف از این بررسی، ارزیابی شدت فرسایش بادی و تهیه نقشه آن با استفاده از مدل IRIFR.E.A است. ابتدا هفت واحد کاری ژئومورفولوژی بر اساس ویژگی­های، زمین­شناسی، خاکشناسی، پوشش گیاهی و آب و هواشناسی کاربری اراضی تعیین گردید. سپس عوامل ۹گانه موثر در فرسایش بادی بر پایه مدل مذکور در هفت واحد کاری ژئومورفولوژی، ارزش­گذاری و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصله نشان داد که بیش­ترین امتیاز مربوط به تغییر کاربری اراضی و پهنه­های نمکی دانه­ریز یا پف کرده می­باشد، و کم­ترین امتیاز مربوط به اراضی روستا است. هم­چنین با توجه به بررسی­های به­عمل آمده از کل منطقه مشخص شد که، ۰۴/۷ درصد از منطقه در کلاس فرسایشی کم، ۵۹/۲۳ درصد در کلاس فرسایش متوسط و ۳۵/۶۹ درصد در کلاس فرسایشی شدید و خیلی شدید قرار دارد.

کلیدواژه ها:

کلیدی: فرسایش بادی ، واحد کاری ژئومورفولوژی ، مدل IRIFR.E.A(اریفر) ، دشت قهاوند