بررسی کمی و کیفی پارک های شهر ساری، با استفاده از مدل AHP فازی

امروزه تحولات تکنولوژی و صنعیت شدن شهرها، موجب دگرگونی های اساسی و عمده ای در اکولوژی شهری شده و به تخریب شدید محیط زیست سکونتگاه ها دامن زده و در بردارنده پیامدهای ناگواری در زندگی انسان ها و جوامع شان بوده است. مهم ترین و در عین حال ساده ترین راه تعدیل این پیامدها و آسیب های زیست محیطی، توسعه پارک ها و فضاهای سبز است. کاربری هایی چون فضای سبز شهری و پارک ها در زمره ی کاربری هایی هستند که توزیع و پراکنش آنها در سطح شهر بسیار با اهمیت و سودمند است. شهر ساری با مساحت ۵۲/۲۸ کیلومتر مربعی و جمعیت ۲۶۱۲۹۳ نفری، دارای ۸ پارک عمومی با سرانه ۳۹/۰ مترمربع برای هر نفر است، که این رقم اختلاف آشکاری با سرانه استاندارد تعیین شده دارد. از سویی، با این تعداد پارک و با توجه به تعداد محله ها، مشخص می گردد که این شهر به لحاظ طبقه بندی پارک های شهری، فاقد پراکنش سلسله مراتب فضای سبز مناسب است و با رشد روزافزون جمعیت در این شهر، توجه به توسعه و احداث پارک ها امری ضروری به نظر می رسد. در این پژوهش ضمن بررسی کمی و کیفی پارک های شهر ساری، به مکان یابی پارک های محله ای با استفاده از مدل AHP فازی (FAHP) در محیط GIS پرداخته می شود. بدین منظور پس از شناسایی پارامترها و معیارهای موثر در مکان یابی پارک های شهری و با تکمیل پرسش نامه به وسیله کارشناسان و متخصصان خبره، به کمک مدل سلسله مراتبی فازی وزن هر یک از معیارهای موثر محاسبه شد و سپس اینها در محیط GIS با یکدیگر تلفیق شدند. در نهایت با هم پوشانی لایه های اطلاعاتی و تطبیق آنها با کاربری های موجود، نقشه شایستگی مناطق شهر ساری بر اساس پهنه های «بسیار مناسب، مناسب، و نامناسب». برای احداث پارک های محله ای مشخص شدند. نتایج به دست آمده نشان می دهند که ۵/۱۸ درصد از مساحت شهر برای احداث پارک در واحد محله بسیار مناسب است، ۷/۳۳ درصد مناسب است، و ۸/۴۷ درصد دربردارنده محدودیت هایی برای ساخت پارک محله ای است.

کلیدواژه ها:

پارک ، ساری ، سلسله مراتبی فازی ، GIS