توسعه شهری با رویکرد به نقش دولت محلی در ایران

امروزه توسعه و استقلال درون شهرها، از جمله دغدغه­های اصلی حاکمان جوامع گوناگون در جهان می­باشد. توجه به امور شهرها در عصر جهانی­شدن در گرو مدیریت قوی و کارامد است. این امر جز با اجرای الگوی دولت محلی و دخالت دادن مردم در امور شهری خودشان و احقاق حقوق شهروندی آنها، امکان­پذیر نیست. کانون اصلی مشکلات توسعه­نیافتگی در کشورهای در حال توسعه، شهرها هستند. افزایش جمعیت شهری و مهاجرت پیوسته روستاییان به شهرهای پرجمعیت، فشار شدیدی بر زیربناهای شهری وارد آورده و بیشتر آنها را از ایفای نقش مطلوب در فرایند توسعه در کشورهای در حال توسعه بازداشته است. توسعه شهری بستگی زیادی به زیربناهای شهری مانند انرژی، جاده­ها و منابع دیگری دارد. لذا این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه­ای درصدد آن است که توسعه شهری با رویکرد به نقش دولت محلی در ایران را مورد بررسی قرار دهد. نتایج یافته­های این مقاله نشان می­دهند که در ایران برخی شهرها، از فضا و سیمای شهری زیبایی برخوردار نیستند. تصمیمات عموما از بالا به پایین به شهرداری­ها دیکته می­شوند. در شهرداری­ها، حضور افراد متخصص و کارشناس در امور شهری و شهرسازی بسیار کم می­باشد. با توجه به ویژگی­هایی جغرافیایی سرزمین ایران (جغرافیای فرهنگی، جغرافیای اقتصادی، جغرافیای ناحیه­ای) الگوی دولت محلی در مدیریت شهری و توسعه شهرها، می­تواند کارایی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

دولت محلی ، شهر ، توسعه شهری ، مشارکت ، نهادهای محلی