احساس غربت و سازگاری اجتماعی و رابطه ی آنها با یکدیگر در فارسی آموزان غیرایرانی

در فرایند یادگیری زبان دوم/خارجی، تاثیر مسائل عاطفی و روانی را نمی توان نادیده انگاشت؛ اهمیت این مسائل را می توان از نظریه های پژوهشگرانی مانند کرشن (۱۹۸۲) نیز دریافت که با ارائه ی فرضیه ی «فیلتر عاطفی»، عوامل عاطفی و روانی را به مثابه ی یک مانع یا یک عنصر بهبوددهنده در مسیر یادگیری زبان آموزان می دانند. در همین راستا، پژوهش حاضر نیز به بررسی میزان «احساس غربت» و «سازگاری اجتماعی» و رابطه­ی آنها با یکدیگر در میان فارسی­آموزان مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) پرداخته است. برای انجام پژوهش، ۱۷۸ فارسی­آموز (۳۵ دختر و ۱۴۳ پسر) مورد بررسی قرار گرفتند. پرسش­نامه های سازگاری اجتماعی بل (۱۹۶۱) و احساس غربت ون ولیت (۲۰۰۱) ابزارهای این پ‍ژوهش بودند. نتایج نشان داد که ۹/۱۲ درصد از فارسی آموزان، احساس غربت ضعیف، ۷/۶۴ درصد احساس غربت متوسط و ۴/۲۲ درصد احساس غربت شدید دارند و از نظر سازگاری اجتماعی نیز ۷/۲۴ درصد سازگاری اجتماعی پایین، ۵/۶۲ درصد سازگاری اجتماعی متوسط و ۸/۱۲ درصد سازگاری اجتماعی بالا دارند. همچنین، بین نمره ی کل احساس غربت و خرده مقیاس (عامل) دلتنگی برای خانواده، بین دختران و پسران تفاوت معناداری وجود دارد، اما بین سازگاری اجتماعی این دو گروه هیچ تفاوت معناداری مشاهده نشد. بررسی رابطه ی احساس غربت با سازگاری اجتماعی نیز نشان داد که بین احساس غربت (نمره کل) و خرده مقیاس­های «میل بازگشت به وطن» و «مشکل سازگاری» با سازگاری اجتماعی در فارسی­آموزان غیرایرانی رابطه­ی منفی و معنادار وجود دارد. 

کلیدواژه ها:

احساس غربت ، دلتنگی ، سازگاری ، سازگاری اجتماعی