تبیین خاستگاه همگانی های زبانی و کاربردهای آن در آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان

تفکر رایج در میان شمار چشمگیری از زبانشناسان و روانشناسان زبان این است که راه حل مسئلهی فراگیری زبان که مسئلهی فرافکنی یا مسئله ی افلاطونی نیز خوانده میشود، در دانش پیشین نهفته است. فرضیهای که شالودهی این تفکر را تشکیل میدهد این است که شکاف بین دادههای موجود برای کودک (دادههای اولیه) و نظام زبانی­ای (توانش زبانی) که در او ایجاد میشود، به قدری عظیم است که فراگیری زبان را میتوان فقط بر اساس دانش زبانی پیشین تبیین کرد. فرضیهی دیگری که شالودهی این تفکر را تشکیل میدهد، این است که یگانه خاستگاه همگانیهای زبانی، دانش فطری است. در این مقاله تلاش شده است تا این تفکر رایج از سه جنبهی کثرتگرا به چالش طلبیده شود: ۱) خصیصههای بنیادین دستور همگانی، ۲) راههای دستیابی به دستور همگانی، و ۳) خاستگاههای همگانیهای زبانی. سپس پیامدهای آموزشی این رویکرد کثرتگرا برای آموزش فارسی به غیر فارسیزبانان به تفصیل بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

دستور همگانی ، همگانی های زبانی ، خردگرایی ، معناشناسی ، گفتمان ، منظورشناسی