نقد تاریخ نگاری دوره آق قویونلو

برخلاف اهمیت تحولات سیاسی و فرهنگی ایران در دوره فرمان روایی آق قویونلوها در نیمه دوم سده نهم هجری قمری، شمار متون و منابع اصلی مربوط به این دوران فراوان نیست و همه آن چه تاکنون شناسایی شده هنوز به صورت انتقادی منتشر نشده اند. در حوزه تاریخ نویسی آثاری که در این دوره تالیف شد ادامه همان روش ساده نویسی اواخر سده هفتم بود. نثر منشیان و مورخان این دوره مصنوع و فنی است؛ این نویسندگان در ستایش ترکمنان آق قویونلو غلو بسیار کرده و آنان را یگانه شایستگان پادشاهی و خلافت اسلامی روزگار خود دانسته اند. تواریخ این دوره هرکدام مکمل یک دیگرند و تاریخ نویسی آن بیش تر برمبنای مشاهدات شخصی و دست رسی به اسناد آن دوره نگاشته شده و از این نظر حائز اهمیت بسیاری است. حال پرسش اصلی پژوهش این است: نقاط ضعف و قوت تاریخ نگاران دوره آق قویونلو در تالیف کتاب هایشان کدام اند؟ به نظر می رسد این پژوهش توانسته مبانی، اصول جهان بینی، و نقاط ضعف و قوت تاریخ نگاری دوره آق قویونلو را تبیین کند. در این مقاله از روش توصیفی تحلیلی با تکیه بر منابع کتاب خانه ای استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

آق قویونلو ، تاریخ نگاری ، ابوبکر طهرانی ، فضل الله روزبهان خنجی ، ادریس بدلیسی ، جلال الدین محمد دوانی