ارائه مدل بهینه مدیریت آب در فرایند توسعه منطقه سیستان

در بسیاری از شهرها، افزایش سریع نیاز به آب از کل منابع موجود در منطقه از یک سو و عدم تطابق اوج تامینبا اوج مصرف از سوی دیگر، نیاز به برنامه ریزی دقیق تر برای تامین نیازها و مدیریت مصرف این چالش ها،همراه با وقوع دوره های کم آبی و پر آبی، و همچنین بحران های ناشی از خرابی سیستم تامین، انتقال یا توزیعو آلودگی گسترده در سیستم، نیاز به تدوین سیاست های خاص برای نظارت و بهره برداری از سیستم را افزایشداده است. سیستم. برای دستیابی به هدف فوق، و افزایش آمادگی سیستم برای مقابله با شرایط بحرانی ضروریاست. تعدد اجزای موثر و تاثیرگذار سیستم های منابع آب و عدم قطعیت هایی که در مدل سازی این سیستم هابا آنها روبرو هستیم، نیاز به توسعه بیشتر ابزارهای لازم برای کمک به فرایند تصمیم گیری را ضروری کردهاست. در این مقاله، چارچوب پایداری در مدیریت منابع آب منطقه سیستان ارائه شده است. یکی از مهمترینچالش ها در این چارچوب توجه به عدم قطعیت ها و توانایی کمی سازی و مدل سازی آنها است. از جمله دلایلاصلی عدم اطمینان در منابع آب منطقه سیستان، عدم قطعیت فیزیکی، هیدرولوژیکی، نیازهای آبی، فعل وانفعالات کمی و کیفی در جریان آب، فرضیه های تخمین پارامترها و محاسبات و عدم قطعیت در پیشبینی هااست. نتایج حاصل از خروجی های تحلیل نشان داده است که، برای مصارف شهری این مزیت در ماه هایتابستان به میزان قابل توجهی افزایش می یابد، در حالی که در کل سال برای استفاده از آبیاری ثابت است.

کلیدواژه ها:

آب بهینه ، منطقه سیستان ، کم آبی ، مدیریت منابع آب ، مدل بهینه