چشم اندازهای تازه در استراتژی کلان آمریکا

پس از فروپاشی شوروی و پایان جنگ سرد، رئالیست های ساختاری، چنین تحلیل کردند که عمر کوتاه نظام تک قطبی به رهبری آمریکا بسر آمده است و آمریکا باید خود را با یک نظام جهانی چند قطبی که در آستانه ب وجود آمدن است سازگار کند. علی رغم مخالفت هایی که با آمریکا وجود داشت به اعتقاد نویسنده، نه تنها نظم جهانی چندقطبی به وجود نیامده، بلکه آمریکا آشکارا استراتژی امنیت ملی خود را بر پایه ی برتری در دنیا قرار داده است. ; پرسش یا سوال اصلی نویسنده مقاله این است که آیا آمریکا می تواند این استراتژی را ادامه دهد و در این راستا آمریکا چگونه می تواند به بهترین شکل منابع و ارزش هایش را در سطح بین المللی به پیش ببرد، بدون اینکه دچار رفتارهای خود شکننده ی بسیاری از هژمون های ماقبل خود گردد. پاسخ به این سوال، محور اصلی مقاله را شکل می دهد. تعقیب محتاطانه ی استراتژی درگیری گزینشی، همگرایی هویت های ملی میان آمریکا و دیگر دموکراسی های پیش رو، ایجاد کنسرت قدرت های بزرگ متاثر از هنجارهای لیبرالی، استفاده از قدرت نرم و در نهایت ماهیت نهادینه شده و خود محدود کننده ی استراتژی کلان آمریکا پنج گزینه ای است که نویسنده برای پاسخ به این سوال مورد بررسی قرار می دهد. در پایان نویسنده به این نتیجه می رسد که موازنه ی قدرت های بزرگ علیه آمریکا اجتناب ناپذیر نیست و می توان با استفاده از انتخاب های دقیق استراتژیک، از آن جلوگیری کرد.

کلیدواژه ها:

رئالیسم ساختاری ، هژمونی ، توزیع قدرت ، قدرت نرم ، هویت های دموکراتیک ، هویت های واگرا و درگیری گزینشی