احیاء هویت معماری بومی با استفاده از طراحی جداره های شهری و توجه به محیط و زمینه در بافت های تاریخی

هویت معماری بومی به عنوان یکی از شاخصه های مهم سنجش کیفیت فضاهای شهری و بافت های تاریخی محسوب می شود و در این راستا جداره های شهری نیز به عنوان یکی از مهم ترین عوامل ارتباطی هستند که کیفیت فضای شهری را به نمایش عموم می گذارند. باید توجه شود که وضعیت کالبدی و منظر شهری هر دو به یک اندازه دارای اهمیت است. چیزی که به شدت بافت های تاریخی با آن دست و پنجه نرم می کند، پلاک هایی است کاملا فرسوده، که با هرگونه بلایای طبیعی، امکان فروپاشی آن نیز می رود و پلاک هایی هم که از مرز فرسودگی خارج گشته اند، فضا و منظر شهری را مختل نموده اند. لذا در طراحی بافت های تاریخی علاوه بر بهبود وضعیت کالبدی، با جداره سازی و طراحی نما نیز می توان به روش هایی دست یافت که برای ایجاد ارتباط بصری سازگار و همگون تر میان ساختمان ها، از آن بهره جست. البته باید توجه داشت این سازگاری همگام با زمینه و محیط اطراف باشد. به این ترتیب هدف از این پژوهش، افزایش کیفیت فضای شهری و احیاء هویت معماری بومی با استفاده از طراحی نما و جداره سازی و توجه به محیط و زمینه آن در بافت های تاریخی است. روش تحقیق، توصیفی تاریخی و استدلال منطقی با تکیه بر اسناد کتابخانه ای و مشاهدات میدانی است. با سنجش ارزش های یادشده، این نتیجه حاصل شد که طراحی جداره و نمای شهری باید به دور از اغتشاش و یکنواختی انجام شود و اهمیت به هویت و معماری بومی هر منطقه و زمینه آن، کیفیت فضا و منظر شهری را رونق خواهد بخشید.

کلیدواژه ها:

هویت معماری بومی ، طراحی جداره های شهری ، محیط و زمینه ، بافت تاریخی.