تحلیل روشها و مدل های ارزیابی توان محیطی در آمایش سرزمین ایران از دیدگاه ژئومورفولوژی

هرگونه برنامه ی آمایشی در سطح زمین انجام گرفته و تغییر و تحولات لندفرم های سطحی و حتی زیر زمینی را در پی خواهد داشت. در این راستاضرورت دارد با توجه به اهمیت لندفرم های زمینی جایگاه آنها در مدل های آمایش سرزمین مورد توجه قرار گیرد. بنابراین با توجه به اینکه دانشژئومورفولوژی به مطالعه ی اشکال و فرآیندهای سطح زمین میپردازد لازم است برای ارزیابی توان محیطی، ویژگی ها و فرآیندهای موثر بر لندفرم هامورد توجه قرارگیرد. در این پژوهش روشهای ارزیابی توان محیطی در آمایش سرزمین ایران از دیدگاه ژئومورفولوژی مورد تحلیل قرارگرفته است.بررسی روشها با توجه به معیارهای مورد استفاده در هر روش نشان داد که در روش تحلیل سیستم ارضی، معیارهای آب و هوا، گسل، آبزیرزمینی و مخاطرات محیطی در نظر گرفته نشده و همچنین در روش طرح جامع منابع طبیعی نیز توجهی به مخاطرات محیطی نشده و تنها دوکاربری حفاظت و مرتعداری تعیین شده اند. در روش سیستمی نیز با توجه به اینکه کارشناسان تخصص های متفاوتی دارند، تمامی اجزاء یکسیستم را مورد توجه قرار نمیدهد. مدل های توسعه شهری، روستایی و صنعتی مک هارگ و مخدوم، دید کل گرا به طبیعت دارند.

کلیدواژه ها:

ارزیابی توان محیطی ، آمایش سرزمین ، لندفرم ، ژئومورفولوژی