رابطه دلبستگی به والدین و همسالان و بخشش: بررسی نقش واسطه ای بلوغ عاطفی

هدف: پژوهش حاضر به دنبال بررسی نقش واسطه ای بلوغ عاطفی در ارتباط بین دلبستگی به والدین و همسالان و بخشش بود. روش:پژوهش حاضر از نوع همبستگی و مدل تحلیل مسیر بود. شرکت کنندگان این پژوهش، ۲۸۰ نفر (۱۷۴ دختر و ۱۰۶ پسر) از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه شیراز بودند که به شیوه خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در پژوهش، شامل پرسشنامه دلبستگی به والدین و همسالان(آرمسدن و گرینبرگ، ۱۹۸۷)، پرسشنامه بلوغ عاطفی(سینگ و بهارگاوا، ۱۹۷۴) و مقیاس بخشش تامپسون و همکاران(۲۰۰۵) بود. برای تعیین پایایی پرسشنامه ها از روش آلفای کرونباخ و برای احراز روایی مقیاسها از روش تحلیل عوامل استفاده شد. شواهد، موید پایایی و روایی مطلوب مقیاسها بود. به منظور بررسی مدل پژوهش، از مدل معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها: دلبستگی به والدین، هم به صورت مستقیم و هم غیر مستقیم و از طریق ابعاد بلوغ عاطفی، پیش بینی کننده بخشش است؛ به این صورت که دلبستگی به والدین به واسطه بلوغ عاطفی، بخشش را به صورت مثبت پیش بینی می کند. دلبستگی به همسالان نیزاز طریق بلوغ عاطفی توانست بخشش را پیش بینی کند. نتیجه گیری: روابط عاطفی با افراد مهم زندگی، به واسطه بلوغ عاطفی، تاثیر بسزایی در بخشش خود و دیگران دارد

کلیدواژه ها:

بلوغ عاطفی ، دلبستگی ، بخشش