تاثیر توانبخشی روانی با پرورش مهارت های مثبت اندیشی بر بهبود عملکرد خانواده و بهزیستی روانشناختی بیماران آسیب نخاعی در استان اصفهان

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر توانبخشی روانی مبتنی بر پرورش مهارت های مثبت اندیشی بر بهبود عملکردخانواده و بهزیستی روانشناختی بیماران آسیب های نخاعی شهر اصفهان بود. طرح پژوهش حاضر از نوعمطالعه ی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون –پسآزمون با گروه کنترل و گمارش تصادفی بود. جامعه ی آماریپژوهش حاضر، کلیه ی بیماران انجمن آسیب نخاعی شهر اصفهان بود که از این میان ۴۰ بیمار با روشنمونه گیری هدفمند با ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش و کنترلجایگزین شدند. آزمودنی ها به پرسشنامه ی سنجش عملکرد خانواده اپستین، راین، بیشاپ، میلر و کایتنر(۲۰۰۳ ) و پرسشنامه ی بهزیستی روانشناختی ریف ( ۱۹۸۹ ) به عنوان پیش آزمون و سپس پس آزمون پاسخ دادند. گروه آزمایش ۸ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای آموزش گروهی توانبخشی روانی مبتنی بر پرورش مهارت هایمثبت اندیشی را دریافت کردند در حالی که گروه کنترل هیچ آموزشی را دریافت نکردند. داده ها با استفادهتجزیه و تحلیل شدند. نتایج آزمون نشان داد SPSS از تحلیل کوواریانس و با استفاده از نسخه ی ۲۵ نرم افزارکه مداخله ی آموزشی به طور معناداری باعث بهبود عملکرد خانواده ؛شامل کارکرد، حل مسئله، ارتباط،نقش ها، آمیختگی عاطفی، پاسخگویی عاطفی و بهزیستی روانشناختی شامل استقلال، تسلط بر محیط،رشد شخصی، ارتباط مثبت با دیگران، هدفمندی در زندگی و پذیرش خود بیماران شده است (p<۰/۰۱).براساس این نتایج از توان بخشی روانی مبتنی بر مهارت های مثبت اندیشی می توان برای عملکرد خانواده وبهزیستی روان شناختی بیماران آسیب نخاعی استفاده کرد. گرچه با توجه به شدت مشکلات برخی از اینبیماران درمان های تکمیلی نیاز است.

کلیدواژه ها:

توانبخشی روانی مبتنی بر پرورش مهارتهای مثبت اندیشی ، عملکرد خانواده ، بهزیستی روانشناختی ، آسیب نخاعی