بررسی ظرفیت های نقاشی قهوه خانه ای دوره قاجار و تاثیر آن در عناصر فرمی، نمایشی، شنیداری و دیداری در سینمای ایران

نقاشی قهوه خانه ای از هنرهای تصویری و نمایشی ایرانی می باشد که نقش زیادی در پاسداری و حفظ داستان های ملی داشتهاست. این هنر در دوران قاجار و بعد از آن به عنوان یک وسیله ارتباط جمعی مورد توجه عموم مردم بوده است. این هنر بهسبب عامیانه بودن و ویژگی رسانه بودن آن می تواند در رسانه های جدید مانند سینما مورد استفاده قرار بگیرد. برای ایجادسینمایی مطابق با شاخص های بومی و فرهنگ ایرانی، به همان اندازه که به دقت، پژوهش و کشف عناصر فرهنگی و اجتماعیامروز جامعه ایرانی نیازمند است، به جست و جو و شناخت عناصر بومی فرهنگی که در هنرهای سنتی به کار رفته، نیز نیازاست. این پژوهش قصد دارد ظرفیت های این هنر را بررسی کرده، و قراردادهای به کار برده شده در آن را بررسی کند و زمینهرا برای کاربرد این عناصر در سینمای ایران فراهم کند. اما برای ارتباط بین دو هنر، ابتدا باید قرارداد های به کار برده شده دررسانه مبدا را جست و جو کرد و سپس با ابزارهای مناسب در رسانه مقصد به کار برد. در مسیر این پژوهش، تمرکز بر عناصرفرمی بوده است و عناصر نمایشی، شنیداری و دیداری هر کدام به صورت جداگانه در نقاشی قهوه خانه ای مورد بررسی قرارمی گیرد. در بخشی از این پژوهش به معرفی نقاشان این هنر پرداخته میشود و آثار محمد مدبر و حسین قوللر آقاسی بررسیمی شود. در این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی عناصر و قرار دادهای خاص این هنر که نزدیکی زیادی با مفاهیم و عناصر فرمی، نمایشی، شنیداری و دیداری در سینما دارد، استخراج و بررسی می شود.

کلیدواژه ها:

نقاشی قهوه خانه ای ، میزانسن ، سینمای ایران ، عناصر نمایشی ، عناصر شنیداری ، فرم ملی ، دوره قاجار