طراحی پل عابر پیاده با رویکرد ارتقای امنیت اجتماعی در سیمای منظر شهری

منظر شهری در ایران به خصوص در کلان شهرها نظیر سایر کشورهای در حال توسعه، به دلیل تحمیل مدرنیزاسیون از بالا، تقابل تاریخی با سنت و ماحصل مدرنیت های ناتمام، کمرنگ و فاقد سرزندگی و نشاط گردیده است. به ویژه که به دلیل انواع موانع کالبدی جدید، دید از داخل به خارج شهر که به معنای نزدیک شدن هرچه بیشتر به طبیعت و چشم اندازهای پیرامون شهر است، نادیده گرفته شده است. به طوری که بازطراحی برخی از عناصر شهری در شهرهای امروزی ضروری می نماید. به عنوان نمونه، پل های عابرپیاده امروزی، طراحی صرفا عملکردی آن، عدم نورپردازی مناسب آن، عدم دید از خیابان، ایجاد منظر نامطلوب در خیابان، ایجاد مانع در برابر دید به چشم اندازهای مطلوب طبیعی شهر و... نقاط ضعف و تهدیداتی است که لزوم بازطراحی پل های عابرپیاده را یادآور می شود. نتایج این تحقیق نشان داد، طراحی پل به میزان قابل زیادی از نظر منظر شهری و خوانایی برای رهگذران کاملا ملموس و هویداست، همچنین از نظر کاربری و عملکرد یکی از سازه های موفق شهری میباشد. با توجه به تحقیقات حاصله فرم و شکل و همچنین عوامل موثر منظر شهری در طراحی این پل باعث ایجاد ارتباط با کاربران و شاخص بودنش در جوامع جهانی شده است. از این رو طراحی پل پیاده روی در کشور با معیارها و اصول طراحی منظر شهری ضروری است، با استفاده از الگوهای موفق در این زمینه و همچنین استفاده از گروهای طراحی و مهندسی به طراحی و خلق نمونه های از پل های دست زند که با اصول و معیارهای منظر شهری هماهنگ باشد و بر ارزش و غنای محیط های شهری بیفزایید.

کلیدواژه ها:

پل های عابر پیاده ، منظر شهری ، امنیت اجتماعی.