بررسی اهمیت میانجی مولفه احساس بی قدرتی در میزان تاثیر ادراک از پاسخ گویی بر رفتار مشارکتی دانشجویان (مطالعه موردی: دانشجویان دانشگاه تهران)

 این پژوهش رابطه بین ادراک از پاسخ گویی و مشارکت شهروندی را با در نظر گرفتن متغیر احساس بیقدرتی میان دانشجویان دانشگاه تهران بررسی می کند. سوال اصلی این است که دانشجویان تا چه حد متاثر از میزان ادراک خود از ساختار پاسخ گویی هستند و بر این اساس رفتارهای مشارکتی خود را تعریف می کنند؟ علت اصلی اجرای این پژوهش توجه به این نکته است که احساس پاسخ گویی نامناسب از سوی تصمیم گیران میتواند حس ناتوانی برای تاثیرگذاری بر فرایندها را در دانشجویان ایجاد کند و سبب بیانگیزگی آنها در همکاری و مشارکت های سازمانی شود. در این راستا تجزیه‎‎وتحلیل دادهها به‎کمک روشهای همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی و مدل معادلات ساختاری در نرمافزارهای مختص به هریک صورت گرفته است. نتایج نشان میدهد ادراک از پاسخ گویی با تاثیر بر متغیر احساس بیقدرتی بر مشارکت دانشجویان تاثیرگذار است. همچنین ادراک مجرد دانشجویان از ابعاد پاسخ گویی اخلاقی، قانونی، دموکراتیک و سیاسی، قابلیت پیشبینی میزان احساس بیقدرتی و به تبع آن میزان مشارکت آنها را به همراه خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

احساس بیقدرتی ، پاسخ گویی ، مدل معادلات ساختاری ، مشارکت شهروندی