بررسی و نقد جایگاه صومعه در رهبانیت مسیحی

صومعه در دوره سوم رهبانیت مسیحی ایجاد شد که موسس آن پاکومیوس بوده است. این لفظ به مرور زمان هم تراز معنای صحرا برای آبای صحرا شد و جایگاهی مقدس در الاهیات رهبانی به خود اختصاص داد و به نوعی از مهم ترین عوامل گسترش رهبانیت مسیحی شد. علل متعددی در گسترش صومعه وجود دارد که برخی از این علل عبارت اند از: شمار فراوان راهبان؛ اشتیاق بسیاری از مردم به ساخت صومعه؛ و همچنین جابه جایی صومعه ها در طول قرون متعدد. با وجود فواید بسیاری که صومعه برای راهبان داشته، اما مضرات و معایب زیادی نیز برای راهبان و جامعه رهبانی ایجاد کرد که برخی از این معایب عبارت اند از: ایجاد مکاتب متعدد الاهیاتی فقط به دلیل رابطه مراد و مریدی؛ از بین بردن روحیه ظلم ستیزی و قیام؛ شهرت کاذب و غرور؛ مکانی برای دست یابی به قدرت؛ مکانی برای ایجاد فساد در برخی راهبان؛ مادی گرا شدن راهبان؛ محرومیت جامعه از استعدادها و ... . در واقع، جامعه دینی مسیحی باید نگاهی جدید به صومعه داشته باشد و فضای آلوده آن را با بازگشت به دوران سلف تطهیر کند.

کلیدواژه ها:

صومعه ، دیر ، رهبانیت ، مسیحیت ، پاکومیوس