اثربخشی آموزشی افزایش عاطفه مثبت بر میزان رضایت زناشویی و سبک دلبستگی در دانشجویان متاهل

این پژوهش بر اساس اهمیت جنبش روانشناختی مثبت نگر در قرن حاضر، به اثربخشی آموزشی افزایش عاطفه مثبت بر میزان رضایت زناشویی و سبک دلبستگی توجه کرده است و فرضیه آن مبتنی بر این است که آموزش عاطفه مثبت به رضایت زناشویی و تغییر در سبک دلبستگی منجر می شود. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون دو گروهی است. جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان متاهل کشور بودند و جامعه دردسترس پژوهش دانشجویان متاهل دانشگاه علامه طباطبایی بودند که سبک دلبستگی ناایمن داشتند، که بر اساس نمونه گیری در دسترس ۲۴ نفر از دانشجویان مذکور، انتخاب و در دو گروه۱۲ نفری آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه های تجارب شخصی در روابط صمیمانه - فرم تجدید نظر شده(ECR-R)، رضایت زناشویی انریچ(فرم کوتاه)، پرسشنامه عاطفه مثبت و منفی (PANAS) و پروتکل درمانی افزایش عاطفه مثبت است. نتایج تحلیل آماریTمستقل نشان داد که آموزش افزایش عاطفه به افزایش رضایت زناشویی و تغییر در سبک دلبستگی در دانشجویان متاهل دارای سبک دلبستگی ناایمن منجر شد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری فردی ، سبک دلبستگی ، رضایت زناشویی ، عاطفه مثبت