تاثیرکم آبیاری و خشکی موضعی ریشه بر خصوصیات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی گیاه ذرت

منابع جهانی آب محدود است. کم آبیاری روشی مناسب برای مقابله با این محدودیت است. برای تعیین بهترین روش اعمال کم­آبیاری برای گیاه ذرت تحقیقی انجام گرفت. این تحقیق در سال ۱۳۸۹ در دانشگاه شهید باهنر کرمان، به صورت بلوک­های کامل تصادفی با یک تیمار شاهد، ۱۸ تیمار کم­آبیاری و در سه تکرار اجرا شد. تیمارهای کم آبیاری شامل تنش خشکی ملایم (آبیاری با ۷۵% نیاز آبی گیاه)، تنش خشکی شدید (آبیاری با ۵۰% نیاز آبی گیاه)، آبیاری جویچه­ای یک در میان ثابت (آبیاری با ۵۰% نیاز آبی گیاه) (C)، سه تیمار خشکی موضعی ریشه (آبیاری با ۵۰% نیاز آبی گیاه) به صورت جابجائی جویچه­های مرطوب در هر آبیاری (D۱)، بعد از دو آبیاری (D۲) و بعد از سه آبیاری (D۳) است. هر یک از تیمارهای کم­آبیاری در سه مرحله رشد گیاه تمام دوره رشد (T)، رشد رویشی (M۱) و رشد زایشی (M۲)) اعمال شدند. بیشترین عملکرد بیولوژیکی ۳۲۴۳۱ کیلوگرم در هکتار به تیمار جویچه­ای یک در میان در مرحله اول رشد (CM۱) و کمترین آن برابر ۱۷۶۵۴ کیلوگرم در هکتار به تیمار خشکی موضعی ریشه با جابجائی جویچه­های مرطوب بعد از سه دور آبیاری در مرحله دوم (D۳M۲) اختصاص داشت. کارآئی مصرف آب برای تیمار شاهد برابر ۵۷/۲ و برای خشکی موضعی ریشه با جابجائی جویچه­های مرطوب بعد از دو آبیاری در تمام دوره رشد (D۲T) برابر شش (کیلو گرم عملکرد بیولوژیکی به متر مکعب آب) حاصل شد. با توجه به کارآئی مصرف آب، مناسب ترین روش کم­آبیاری برای ذرت در منطقه کرمان، خشکی موضعی ریشه با جابجائی بعد از دو دور آبیاری (فاصله ۲۸ روزه) می باشد.

کلیدواژه ها:

خشکی موضعی ریشه ، ذرت ، عملکرد ، کارآئی مصرف آب ، کم آبیاری