نقش روابط انسانی در افزایش بهره وری سازمان های صنعتی

در دنیای پیچیده سازمانی، شناخت عوامل و عناصر مشخص و روشن سازمان و چاره اندیشی برای آن کار زیاد دشواری نیست. آنچه برای سازمان مشکل آفرین است عوامل نامرئی است. اگر مدیران و دست اندرکاران برای چاره اندیشی به سراغ گلوگاه های مشخص و روشن سازمان بروند، نتیجه ای به دست نمی آید. بارها می شنویم همه چیز رو به راه و سر جای خود است: مواد اولیه به اندازه کافی هست، تکنولوژی هم خوب است، و قطعات یدکی و . .. مرتب و منظم تدارک شده اند، اما کار مطابق برنامه های تعیین شده پیش نمی رود. در چنین مواقعی باید از خود بپرسیم: آیا ترکیب عوامل ذکر شده خوب است یا نه، آیا افراد مشکلاتی ندارند؟ آیا روابط در سازمان متعادل است؟ آیا تکنولوژی با انسان ها خوب ترکیب شده است؟ آن گاه چون پاسخ ها را دریافتیم، چاره اندیشی کنیم. در سازمان همه چیز را می توان تحت قاعده و قانون یکنواخت و مکانیکی درآورد، زیرا انسان با نیروی خلاقیتی که دارد بر همه عوامل سازمانی اثر می گذارد؛ به عبارتی، انسان قلب سازمان است. پس باید به اندازه اهمیت قلب بدان توجه شود. در دنیای صنعتی ترکیب انسان با تکنولوژی و تنظیم روابط صنعتی یکی از مسائل عمده و مهم به شمار می رود. این پدیده صنعتی جایگاه مناسب خود را در مدیریت و سازمان ها پیدان نکرده است و چنان که باید و شاید به آن توجه نشده است. این بی توجهی ریشه در فرهنگ و رفتار صنعتی دارد، چرا که تکنولوژی، وارداتی است و زمان و تلاش زیادی لازم است تا نرم افزارهای اجتماعی آن درونی شوند. در هر حال اهمیت روابط صنعتی در کار و تولید روشن نشده است.