شناخت اصول طراحی معماری در خلوتگاه های طبیعی

امروزه با توجه به افزایش تنش هرچه بیشتر در شهرهای ایران و همچنین پتانسیلهای غیر قابل انکار صنعت گردشگری در ایران ، لزوم توجه به معماری مرتبط با سفر و گردشگری بیش از پیش احساس میشود .علیرغم وجود مطالعات صورت گرفته در خصوص معماری بومی و همراهی با طبیعت در ساخت و ساز ، کمتر به عرصه عملی گام نهاده است. عدم توجه به نمونه های کاربردی در معماری بومی سبب شده تا بناهای بومگردی اغلب با دانش اندک نسبت به محیط خود طراحی گردند. لذا لزوم ارائه جایگزین هایی که علاوه بر هماهنگی با طبیعت به آموزش فرهنگ طبیعت گردی در کشور میپردازند ؛ اهمیت ویژه ای پیدا میکند. هدف مقاله تعریف اصول تعهد به حفظ و ایجاد پایداری محیطی است تا فرصت تنظیم مرزها میان انسانها و محیط فراهم آید. این مقاله سعی دارد تا با تعریف مرزها میان انسانها و طبیعت ضمن کمک به پایداری محیط به کشف تجربه انسان در دل طبیعت در قالب یک خلوتگاه بومی بپردازد. روش گردآوری مطالعه، کتابخانه ای است. در این مطالعه با تحلیل نمونه های موردی در سراسر جهان به شناخت اصولی جهت طراحی خلوتگاه های طبیعی پرداخته خواهد شد. این یافته ها تلاش دارد تا نشان دهد با حداقل دستبرد به محیط زیست ارزشمند یک منطقه ، میتوان به سرپناهی دست یافت که حافظ محیط زیست خود باشد. در این سرپناه انسان میتواند در خلوت به درون خود بپرداخته و در عین حال زیستن همراه با طبیعت را تجربه نماید. در واقع کمترین آسیب به بستر نوع ویژه ای از معماری است که در این مقاله به آن پرداخته خواهد شد.