جایگاه نور و نقش آن در معماری سنتی ایران

بر اساس باور اسلامی در اثر تابیده شدن نور الهی به درون کالبد مادی، یعنی جایگاه نفس آدمی است که انسان به رشد و تکامل معنوی می رسد. نور به عنوان عنصری بارز و مستقل از سایر عناصر و مفاهیم به کار رفته در ساختمان به کار گرفته می شود به گونه ای که شعاع های آن به طور واضح در داخل کالبد مادی و تاریک حجم قابل مشاهده است. فضاهای عمیق و تاریک مساجداسلامی که با عنصر نور مزین شده اند به خوبی قادر به انتقال یک حس روحانی و معنوی می باشند. انسان در چنین فضاهایی که با نوری ضعیف روشن می شوند با مشاهده سایه های مبهم از اشیاء و احجام در ذهن خود به کامل کردن تصاویر پرداخته و با این عمل به نوعی خلسه فرو می رود که نتیجه آن یک حس نزدیکی به منبع وجود و هستی در درونش بیدار می شود. نور در معماری سنتی ایران نیز به عنوان عنصری کاربردی در تمام دورههای تاریخی شناخته شده است و این عنصر چه بهصورت طبیعی و چه مصنوعی توسط یک سری عناصر کنترل کننده نور در تمامی دورانهای معماری همچون رواق، تابش بند، سایه بان، ساباط، جامخانه، روزن، روشندان، شباک و … مورد استفاده قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

نور ، معماری سنتی ، فضا ، حس روحانی ، ماهیت نور