اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر کارکردهای اجرایی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم دارای عملکرد بالا

هدف از پژوهش حاضر: ارزیابی اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر کارکردهای اجرایی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم دارای عملکرد بالا بود. جامعه آماری: شامل همه ی کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم دارای عملکرد بالا در محدوده سنی ۶ تا ۱۲ سال شهر بندرعباس و نمونه ی پژوهش شامل ۳۰ کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم با عملکرد بالا بود که با روش نمونه گیری در دسترس، از مرکز اتیسم شهر بندرعباس انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل تقسیم شدند. پیش و پس از اجرای برنامه مداخله ای برای گروه آزمایش، برای هر دو گروه آزمایش و کنترل، پرسشنامه کارکردهای اجرایی بریف اجرا شد. آموزش خود تنظیمی هیجانی مشتمل بر ۳۰ جلسه (هر جلسه ۴۰ الی ۵۰ دقیقه به گروه آزمایش ارائه شد. شایان ذکر است که گروه کنترل هیچگونه آموزشی از طرف مجری پژوهش دریافت نکردند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت معنی داری میان نمرات دو گروه آزمایش و کنترل در پیش و پس از مداخله به وجود آمده است. نتیجه گیری: تفاوت معنی دار میان نمرات دو گروه آزمایش و کنترل در پیش و پس از مداخله به وجود آمده است. چنین تفاوت معنی داری میان نمرات دو گروه از کودکان بیان کننده این مطلب است که آموزش خودتنظیمی هیجانی بر کارکردهای اجرایی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم دارای عملکرد بالا تاثیر دارد و موجب بهبود کارکردهای اجرایی می شود. بنابراین پیشنهاد می شود از آموزش خودتنظیمی هیجانی به عنوان یک مداخله موثر برای بهبود عملکردکودکان مبتلا به اختلال اتیسم دارای عملکرد بالا استفاده شود

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی هیجانی ، کارکردهای اجرایی ، کودکان مبتلا به اختلال اتیسم دارای عملکرد بالا