بررسی هویت و زیباسازی ورودی شهر بندرعباس

انتقال معماری روز اروپا و امریکای شمالی به کشورهایی چون ایران پیامدها و عوارض ناگواری در پی داشته است. این تهاجم چنان چنان سریع و گسترده بوده که گویی تیشه به ریشه خورده است. هرکس به نوعی و زبانی ناخشنودی خود را از این اتفاق بیان می دارد. در این میان یکی از شدیدترین مباحثه های رایج بین اهل حرفه از جمله شهرسازان اعم از برنامه ریزان و طراحان شهری، جامعه شناسان، روان شناسان و معماران از بین رفتن هویت شهری است. بحران کنونی نداشتن هویت و اهمیت شناخت و حفظ و توسعه هویتهای شهرسازی و معماری کشور سبب شد تا دولت جمهوری اسلامی ایران، در ماده ۱۳۷ قانون برنامه سوم توسعه کشور، وزارت مسکن و شهرسازی را به اجرای تحقیقاتی مکلف کند و نتایج حاصل از آن بتواند مشاوران و دست اندرکاران مسائل مربوط به طراحی و برنامه ریزی شهری را در ارائه طرح های خود به منظور حفظ هویت ملی شهرها یاری رساند. در این ماده آمده است: هویت بخشی به سیما و کالبد شهرها و روستاهای کشور و انطباق مشخصات کلیه ساختمان های مسکونی و غیر مسکونی کشور با ویژگی های فرهنگ معماری و شهرسازی ایرانی- اسلامی (بومی)، بر همین اساس محققانی از دانشگاه های سراسر کشور به منظور تهیه کتاب هویت شهری سردر استان ها به این وزارتخانه معرفی شدند، تا براساس تحقیقات میدانی ناشی از تهیه و تکمیل پرسشنامه و مصاحبه با دست اندرکاران، طبقات اجتماعی مردم و نیز مطالعات اسنادی و متون علمی مرتبط با موضوع، مستندسازی مناسبی را در این خصوص به انجام رسانند. گزارشی که شرح آن در اینجا ارائه می شود برگرفته از تحقیقات انجام پذیرفته در زمینه شناخت هویت شهری بندرعباس طی سال های ۱۳۸۱–۱۳۸۵ است.

کلیدواژه ها:

هویت شهری ، بندر عباس ، ورودی بندر عباس