اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر خودپنداره و خودکارآمدی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه مدارس روستایی شهرستان میاندوآب

هدف از انجام تحقیق حاضر اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر خودپنداره و خودکارآمدی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه مدارس روستایی شهرستان میاندوآب بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و به صورت طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه تحقیق شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه مدارس روستایی شهرستان میاندوآب در سال ۱۳۹۹می باشند. از بین جامعه آماری تحقیق ۴۰ نفر از دانش آموزان پسر (با توجه به ملاک های ورودی و خروجی) بصورت تصادفی به دو گروه ۲۰ نفره کنترل و آزمایش انتخاب شدند. ابزار این تحقیق شامل بسته آموزشی مهارت زندگی نیوکامر سازمان ملل، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران و پرسشنامه ی خودپنداره ی کالیفرنیا بود. جهت تحلیل آماری از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های زندگی می تواند موجب بهبود توانایی های خودکارامدی و خودپنداره دانش آموزان شود و در مقابل زمینه های ناخودکارآمدی آنها را در مقابل رفتارهای پرخطر کاهش بدهد. با توجه به این که باورهای خودپنداره و خودکارآمدی، پیشبینی ساده دربارهی رفتار نیست، لذا ایجاد چنین باورهایی برای توانمندی انجام امور در قالب مهارت های زندگی می تواند اثرات و پیامدهای مهمی برای نوجوانان و جوانان داشته باشد.

کلیدواژه ها:

مهارت زندگی ، خودپنداره ، خودکارآمدی ، دانش آموزان روستایی.