نقد و بررسی نظریه‎ی ارزش افزایی درتفسیر موسع متون مقدس

از جمله اهداف تفسیر مبتنی بر تکثر معنا، نظریه‎‎ی ارزش افزایی در تفسیر هرمنوتیکی متون است. یک تفسیر ارزش افزا، دامنه‎ای از احتمالات تفسیری را به سوی متن روانه می‎دارد تا ارزش اعتبار ادبی آن را به حد اعلا رسانده و آشکار نماید. در مقابل فواید مترتبی نظیر ویژگی های منحصربه فرد متنی نظیر ظرفیت های زبانی، امکانات بالقوه معنایی متن، تاثیرپذیری خوانش متن از دایره المعارف خواننده و اطلاعات عصری آن، مشکل عمده‎ی چنین رویکردی در هرمنوتیک پسامدرن، بی اعتنایی به قصد مولف به عنوان تنها فاکتور تعین بخش معنای متن است. ازاین رو نظریه‎ی ارزش افزایی به طور مطلق امکان طرح در همه‎ی متون را نخواهد داشت؛ بنابراین پژوهش فوق که به شیوه‎ی توصیفی-تحلیلی همراه با گردآوری اطلاعات اسنادی و کتابخانه ای انجام گرفته است می‎کوشد  با طرح فرضیه‎ی « ارزش افزایی قصدی گرا » تعدد معانی برداشت شده از قرآن را در عین ملتزم بودن به قصد ماتن اثبات نماید و در پی نفی توامان «وحدت معنایی مبتنی بر قصدی گرایی انحصاری» و «کثرت معنایی مبتنی بر ذهنی‎گرایی افراطی» برآید و روش تفسیری جدیدی را برای تفاسیر متون به خصوص متن مقدس قرآن ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

هرمنوتیک ، ارزش افزایی ، پایان ناپذیری ، متن محوری ، مفسرمحوری