تبیین اندیشه های زمینه گرایی در معماری معاصر اصفهان (نمونه موردی : هتل عباسی مجتمع مسکونی امین۔ساختمان اداری کارخانه پلی اکریل)

به نظر میرسد از ابتدای قرن بیستم که تفکر و سبک معماری مدرن پا به عرصه وجود نهاد و به طور مشخص مباحثی در خصوص شیوه مواجهه با زمینه شکل گرفت، این موضوع در ادبیات معماری جایگاه ویژه ای یافت و به دنبال آن در نیمه قرن بیستم با ظهور پست مدرنیسم و نقد دیدگاههای مدرنیسم و ایجاد اصطلاح زمینه گرایی به عنوان اندیشه ای مبتنی بر اهمیت توجه به زمینه، به چالشی میان صاحبنظران تبدیل شد. از آن زمان به بعد، نظریه پردازان زیادی در مورد روشهای رویارویی با زمینه سخن گفته و برخی سعی کرده اند رویکردهای مختلف را طبقه بندی کنند و بعضی با منطق خود مدافع با منتقد رویکردی خاص شده اند؛ به گونه ای که انواع گوناگونی از رویکردهای مواجهه با زمینه، در طیفی از حداکثر تعامل تا تقابل قرار میگیرند. هدف اصلی از این پژوهش، تاثیرات شاخص های طراحی زمینه گرایی در معماری معاصر اصفهان باعث احداث درصد زیادی از ساختمان های ماندگار شده است. در این پژوهش از روش های توصیفی- تحلیلی و نوع روش تحقیق کیفی و راهبرد نمونه موردی استفاده شده است، و روش گردآوردی کتابخانه ای و اسنادی بوده، و ابزار گردآوری به صورت فیش برداری و کپی مطالب در روش کتابخانه ای و اخذ عکس از اسناد و مدارک استفاده شده است. اطلاع بدست آمده به صورت کیفی و براساس شاخص های تبیین اندیشه های زمینه گرایی در معماری معاصر اصفهان مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است درپایان به این نتیجه رسیدیم که زمینه گرایی به عنوان عامل واسط بین معماری و زمینه است که البته موضوع منطقه گرایی هم اصل مهمی است و درطراحی درعصرمعاصر دربعضی ازساختمان ها به آن توجه شده و باید بشود و همان طور که درتوضیحات بالا گفتین درطراحی و ساخت دوبنایی که درعصرمعاصراصفهان طراحی و ساخته شده مجتمع مسکونی امین ساختمان اداری کارخانه پلی اکریل این دوموضوع کاملا رعایت شده و همین باعث ماندگاری آنها می شود همچون پل خواجو

کلیدواژه ها:

زمینه ، زمینه گرایی ، معماری معاصر