تاثیر هشت هفته تمرینات ضد جاذبه سویینگ بر توانایی عملکرد راه رفتن و اندام فوقانی در زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با ناتوانی متوسط

 هدف:یکی از اصلی ترین مشکلات بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس کاهش توانایی­ در عملکرد راه رفتن، هماهنگی و همچنین ضعف عضلانی است که در اثر اختلالات عصبی-عضلانی ایجاد شده و منجر به محدودیت در عملکرد اندام فوقانی و تحتانی می­ شود. هدف از این تحقیق بررسی میزان اثر تمرینات سویینگ بر عملکرد راه رفتن و اندام فوقانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با ناتوانی متوسط می ­باشد.روش بررسی:هجده بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با میانگین سنی ۳/۷۴±۳۶/۵۵ سال، میانگین قد ۴/۰۱±۱۶۴/۶۶ سانتی متر و وزن ۵/۳۴±۶۶/۴۸ کیلوگرم و ۱۳ بیمار با میانگین سنی ۸۲/۴±۳۴/۳۷ سال، قد ۹۱/۴±۱۶۶/۷۶ سانتی متر و وزن ۶/۳۲±۶۶/۶۶ کیلوگرم که هر دو گروه با شاخص ناتوانی ۶/۵≥EDSS≥۴/۵ بودند به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته به انجام تمرینات سویینگ در باشگاه پرداختند و گروه کنترل به فعالیت های عادی روزانه خود بدون هیچ گونه محدودیت و مطابق با مداخلات فیزیوتراپی پزشک مربوطه به فعالیت پرداختند. یافته ها:مطابق نتایج بدست آمده توانایی عملکرد اندام فوقانی با توجه به بررسی روند عملکرد بیماران در چهار زمان تست گیری (۰/۰۰۱=p) می­باشد. همچنین در عملکرد راه رفتن نیز بین چهار زمان تست گیری تفاوت معناداری مشاهده شد (۰/۰۰۱=p). بین گروه تجربی و گروه کنترل نیز در بخش عملکرد اندام فوقانی (۰/۰۰۱=p) و عملکرد راه رفتن تفاوت معناداری مشاهده شد (۰/۰۰۱=p).نتیجه گیری:با ­توجه به موثر بودن تمرینات منتخب سویینگ می­توان از ابزار باشگاهی سویینگ به عنوان یک مداخله بالینی جهت بازتوانی و بهبود فاکتورهای عصبی عضلانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با در نظر گرفتن درجه ناتوانی افراد استفاده کرد و با توجه به بررسی میزان پیشرفت و تغییرات عملکرد بیماران از هفته چهارم تمرینات و مشاهده بهبودی، می­توان شروع اثربخشی پروتکل تمرینی را با در نظر گرفتن محدوده ناتوانی بیماران ام اس تا حدود زیادی مشخص کرد.

کلیدواژه ها:

تمرینات معلق ، توانایی عملکردی ، مالتیپل اسکلروزیس ، سویینگ ، ضد جاذبه