بینامی ذات حقیقت در اندیشه ی عرفانی تائوییسم و اسلام با تکیه بر کتاب تائوته چینگ و قرآن

یکی از موضوعاتی که از ابتدای بشریت ذهن انسان را به خود معطوف داشته است، ذات خدا است. حقیقتی که به جلوه های گوناگونظهور میکند و اسمها و صفات گوناگونی میپذیرد. ذاتی که تمام کائنات تجلی آن است و بدلیل ناشناخته بودن و بینامی هر کسراهی به توصیف آن میجوید اما ورای این اسماء و صفات، ذاتی مطلق وجود دارد که هیچ یک از انبیاء، اولیاء و حکیمان نتوانستهاند آن را توصیف کنند و به بند کلمات بکشند. در این مقاله رویکرد اندیشه عرفانی تائوییسم و اسلام با تکیه بر کتاب تائوته چینگ و قرآن، در مواجهه با این ذات و توصیف آن بررسی میشود. آنها در توصیف این ذات واحد، ازلی، ابدی و نامحدود، در نهایت به ذاتی اسرارآمیز میرسند که راهی جز سکوت در برابر آن وجود ندارد. ذات حقیقت مطلق و یگانه است و همه ی ادیان و مذاهب در نهایت به همین ذات اشاره دارند. تمام اختلافات و تمایزات ظاهری است و همه روی به یک سو دارند ولی چون او قابل بیان و توصیف نیست هر مکتبی نامی بر او می نهد. این پژهش میتواند راهی برای تقریب ادیان، مذاهب و فرهنگها باشد.

کلیدواژه ها:

تائو ، الله ، ذات حقیقت ، بینامی ، سکوت.