نقش زیست پذیری به عنوان یک مفهوم جغرافیایی در توسعه ی کارآفرینی روستایی

مفهوم زیست پذیری از علم جغرافیا جدا نیست، زیرا که دو عنصر اصلی جغرافیا یعنی محیط طبیعی و انسان را دربر گرفته و حاصلکنش این دو عنصر می باشد . در زیست پذیری تعادل میان ابعاد مختلف اجتماعی ، اقتصادی و زیست محیط ی یک اصل اساسیاست، که البته ایجاد تعادل و رابطه ی منطق ی میان ابعاد مذکور در جامعه ی هدف (شهر و روستا) کاری سخت و طاقت فرساست.،به خصوص در ارتباط با روستاها، زیرا سکونتگاه های روستایی با مشکلات عدیده ای هم چون فقر، عدم اشتغال ، مهاجرت و تخریبمحیط زیست روبه رو هستد. از همین رو شناخت نیازهای روستاییان و ارتقای سطح زیست پذیری در اینگونه از سکونتگاه ها میتواند استراتژی های کارامد هم چون کارآفرینی را در مدت زمان کوتاهی محقق نموده و حتی پایداری روستاها را رقم بزند. زیرا کهکارافرینی به عنوان یکی از اساسی ترین ابعاد اقتصادی زیست پذیری می تواند بر سایر ابعاد اجتماعی _فرهنگی و محیط زیستی تاثیرگذار باشد و تغییرات مثبتی را به ارمغان اورد. با این پیش فرض که هرچه زیست پذیری به عنوان یک مفهوم جغرافیایی در سطحروستاها بالاتر ،چرخه ی کارافرینی فعال تر و بالعکس هر چه زیست پذیری پایین تر باشد قطعا کارافرینی با محدودیت و مشکلاتمتعدد روبه رو خواهد شد . نکته ی دیگر شباهت عوامل دخیل در هر دو بحث زیست پذیری و کارافرینی است که هم پوشانی ونزدیکی دو مفهوم را به عنوان گام های اساسی توسعه ی روستایی یاد آور می شود.

کلیدواژه ها:

زیست پذیری ، جغرافیا ، کارافرینی ، روستا