مقایسه دو روش درمانی پلکانی و سنتی در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک با استفاده از داروی کلومیفن سیترات

مقدمه: عدم تخمک گذاری مزمن، یکی از شایع ترین علل ناباروری در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک است و روش های مختلفی برای درمان آن وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین کارایی پروتکل پلکانی با استفاده از کلومیفن سیترات در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک و مقایسه آن با رژیم های سنتی انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور در سال های ۹۸-۱۳۹۷ بر روی ۶۰ بیمار PCOS در بیمارستان بعثت سنندج انجام شد. افراد به طور تصادفی در دو گروه کنترل (سنتی) و مطالعه (پلکانی) قرار گرفتند. در گروه پلکانی، بیمار از روز ۵ چرخه به مدت ۵ روز، روزانه ۵۰ میلی گرم کلومیفن سیترات (CC) دریافت و در صورت عدم پاسخ، دوز دارو ۲ برابر شد، عدم پاسخ منجر به استفاده از دوز ۱۵۰ میلی گرم شد. در گروه کنترل، روند تجویز CC در هر چرخه به مدت ۵ روز با دوزهای تعیین شده بود. تاثیر تجویز CC یک هفته بعد از پایان مصرف دارو با استفاده از سونوگرافی مشخص می شد. در پایان متغیرهای اندازه تخمک ها، فاصله زمانی تخمک گذاری، میزان بارداری و عوارض جانبی CC در دو گروه با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۱۸) و آزمون های کولموگروف- اسمیرنوف و آزمون تی مقایسه شدند. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: فاصله زمانی تخمک گذاری در گروه پلکانی در مقایسه با گروه سنتی به طور معنی داری کوتاه تر بود (۹۸/۰±۴۰/۲۱ روز در مقابل ۹۴/۵±۸۶/۵۱ روز). میزان تخمک گذاری (۴۰/۲±۷۲/۱۷ در مقابل ۴۰/۴±۰۳/۱۹) و بارداری (۱۰/۰±۹۳/۰ در مقابل ۱۲/۰±۸۷/۰) در دو گروه پلکانی و سنتی تفاوت معنی داری نداشت. تفاوت معنی داری در عوارض جانبی شدید دارو و ضخامت آندومتر در دو گروه مشاهده نشد (۰۵/۰