نقش میانجی احساس تنهایی در رابطه بین ترس از کرونا و حمایت اجتماعی ادراکشده با بهزیستی روان شناختی دانشآموزان پسر دوره متوسطه اول در دوره پاندمی کرونا

این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجیگری احساس تنهایی بین ترس از کرونا و حمایت اجتماعی ادراک شده با بهزیستی روان شناختی دانشآموزان پسر دوره متوسطه اول در دوره پاندمی کرونا انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشآموزان پسر دوره متوسطه اول شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بودند. به این منظور تعداد ۲۲۵ به شیوه نمونهگیری تصادفی خوشهای انتخاب و به پرسشنامههای ترس از کرونا ویسی و همکاران (۱۳۹۹)، احساس تنهایی Rojel (۱۹۸۰)، حمایت اجتماعی ادراکشده Zimet و همکاران (۱۹۸۸)، بهزیستی روان شناختی Ryff و همکاران (۲۰۰۲) پاسخ دادند. دادههای پژوهش با استفاده از نرمافزار آماری spss۲۳ و PLS۳ تحلیل شدند. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد، بهزیستی روان شناختی با ترس از کرونا و احساس تنهایی رابطه منفی و معنادار و با حمایت اجتماعی ادراکشده رابطه مثبت معنادار دارد (۰۵/۰>P). نتایج مدل معادلات ساختاری از برازش مطلوب برخوردار بود و احساس تنهایی در رابطه ی بین ترس از کرونا و حمایت اجتماعی ادراکشده با بهزیستی روان شناختی دانشآموزان پسر دوره متوسطه اول نقش میانجی گری داشت.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، بهزیستی روان شناختی ، ترس از کرونا ، حمایت اجتماعی ادراک شده