شناسایی عوامل موثر بر خودتوسعه ای اعضاء هئیت علمی دانشگاه آزاد اسلامی استان های مازندران، گیلان و گلستان

هدف از پژوهش حاضر شناسایی عوامل موثر بر خود-توسعه ای اعضاء هئیت علمی دانشگاه آزاد اسلامی استانهای مازندران، گیلان و گلستان بود. روش تحقیق از نظر روش کمی کیفی یا آمیخته از نوع اکتشافی، در بخش کمی توصیفی پیمایشی و در بخش کیفی توصیفی از نوع نظریه زمینه ای است. جامعه آماری نیز کلیه اعضای هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی استانهای مازندران، گیلان و گلستان که در سال ۱۳۹۸ مشغول به انجام وظایف شغلی می باشند و تعدادشان ۲۷۸۹ نفر می باشد. همچنین در پژوهش حاضر از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی، متناسب با حجم هر یک از سه استان استفاده شد. ابزار گردآوری اطلاعات نیز پرسشنامه های استاندارد خود توسعه ای، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران، پرسشنامه تعهد حرفه ای ایمر، پرسشنامه درگیری شغلی شوفلی و همکاران، پرسشنامه نیاز به موفقیت عسگری نژاد، پرسشنامه انگیزش شلی رایت، پرسشنامه حمایت سازمانی آیزنبرگ، پرسشنامه مسئولیت پذیری برزگر، پرسشنامه تاب آوری شغلی کانر و دیویدسون ، پرسشنامه خودشکوفایی کری جری، پرسشنامه پایگاه اقتصادی اجتماعی، پرسشنامه سرمایه فرهنگی بوردیو، پرسشنامه فرهنگ سازمانی دنیسون، پرسشنامه حمایت سازمانی آیزنبرگر و همکاران، پرسشنامه عدالت سازمانی  نیهوف و مورمن، پرسشنامه تعهد سازمانی آلن و مایر، پرسشنامه یادگیری گروهی بوده اند. جهت تجزیه و تحلیل داده های تحقیق از روش های آمار توصیفی و استنباطی در نرم افزارهای آماری SPSS استفاده شده است. عوامل موثر بر خود توسعه ای اعضاء هئیت علمی دانشگاه آزاد اسلامی استانهای مازندران، گیلان و گلستان عبارتند از عوامل فردی (خودکارامدی، درگیری شغلی، انگیزش شغلی، تعهد حرفه ای، نیاز به موفقیت، مسئولیت پذیری، توانمندسازی روان شناختی، تاب آوری شغلی، خودشکوفایی، پایگاه اقتصادی/اجتماعی، سرمایه فرهنگی)، عوامل سازمانی(فرهنگ سازمانی، حمایت سازمانی، عدالت سازمانی، تعهد سازمانی) و عوامل گروهی (یادگیری گروهی).

کلیدواژه ها:

الگوی خود-توسعه ای ، عوامل فردی ، عوامل سازمانی ، عوامل گروهی ، هیات علمی دانشگاه