مقایسه بالینی بیهوشی مورفین – کتامین – لیدوکائین (PIVA) با بیهوشی استنشاقی ایزوفلوران در سگ

۱۰ قلاده سگ نر و ماده نژاد مخلوط انتخاب شدند. از دید درمانگاهی و آزمایشگاهی و سلامت تمامی سگ ها مورد تایید قرار گرفت. در گروه اول بیهوشی استنشاقی ایزوفلوران به همراه اکسیژن تجویز شد. تمامی حیوانات در این گروه حداقل به مدت ۹۰ دقیقه تحت بیهوشی عمومی قرار داشتند. همچنین داروی ایزوفلوران با دوز حداکثر ۰. ۵ در صد به همراه اکسیژن با استفاده از سیستم نیمه بسته تا پایان عمل تجویز شد. لازم به ذکر است که در این گروه عمق بیهوشی با تغییر میزان دریافت ایزوفلوران تنظیم شد. پس از اتمام بیهوشی طول زمان تا اولین واکنش بلع و در آوردن لوله، طول زمان تا اولین بلند کردن سر به شکل خودی به گونهای که سر به مدت ۲۰ ثانیه بلند باشد، اولین تلاش برای ایستادن ناشی از تحریک با ایجاد صدای دست، ایستادن کامل در بازگشت از بیهوشی ثبت گردید. دادههای مانیتورینگ در زمانهای صفر (قبل از القای بیهوشی)، ۱۰، ۲۰، ۳۰، ۴۰، ۵۰، ۶۰، ۷۰، ۸۰، ۹۰ بعد از القای بیهوشی اندازه گیری شد RMANOVA برای تعیین اثر زمان و گروه درمانی بر روی دادهها و تعیین اختلاف آنها در نرم افزار Sigmastat (Sigmastat for windows, version ۳) ارزیابی گردید و متغیرهای دی اکسیدکربن بازدمی، سطح اشباع گویچه سرخ، فشارخون سیستولیک، دیاستولیک و میانگین، دما، ضربان قلب و تعداد تنقس در این مطالعه وارد شد. مقادیر پی کمتر از ۰. ۰۵ معنی دار قلمداد شد. ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ به نظر می رسد که استفاده از روش بیهوشی در داخل وریدی نسبی در این مطالعه کارآیی کافی داشته و می تواند به عنوان جایگزین روش استنشاقی به تنهایی باشد.

کلیدواژه ها:

مقایسه بالینی – بیهوشی (مورفین ، کتامین) ، بیهوشی استنشاقی – لیدوکائین ایزوفلوران