تحلیل فلسفی- عرفانی فضامندی در شعر و نگارگری

نظریه های شعرشناختی در دوران معاصر و در پیوند با آن ها شعر معاصر، متاثر از زبان شناسی ساختاری یا زبان به مثابه موضوع علم است. رویکردی به زبان که بنیان­اش را در نظریات فردینان دوسوسور باید جست. او زبان را در چرخه ای از دال های آوایی و مدلول هایی که در تصور ذهنی، محدود می مانند تعریف کرد و سرآغاز فضای یکسان ساز بوطیقای فرمالیستی و انتزاعی قرن بیستم شد. پژوهش حاضر به روش توصیفی و تحلیلی و با تکیه بر داده­های منابع کتابخانه­ای انجام شده است. این رویکرد به زبان و نظریه ی ادبی، نسبتی ماهوی با سوبژکتیویسم دکارتی دارد که مبتنی بر تفکیک ذهن از عین است و در مقابل بداهت در-جهان-بودن انسان و هستی شناسی زبان نزد هایدگر، و همچنین تقاطع انسان و جهان در پدیدارشناسی تن بنیاد مرلوپونتی قرار می گیرد. نزد هایدگر تنها آنجا که زبان هست، جهان هست و ما همواره خود را در فضایی که زبان می گشاید بازمی یابیم و به نظر می رسد همین فضای پدیداری­ست که می تواند در-جهان-بودن انسان از یک سو و در-زبان-بودن انسان از سوی دیگر را، به هم پیوند دهد؛ زیرا زبان و جهان توامان به ما عرضه می شوند و شیوه ی هستی هر دو فضامند است. بنابراین فضا و تلقی زبان همچون فضا در مقابل تلقی زبان همچون فرم، منشا شعر و بوطیقای فضاست، نظریه­­ای که در آن شعر را نه با رویکردی زیبایی شناختی با فرم و محتوا، بلکه با آشکارگی آن نسبت به جهان از یک سو و تن یافتگی آن نسبت به انسان از سوی دیگر، باید سنجید. فضامندی در نگارگری نیز مورد توجه هنرمندان قرار گرفته است.اهداف پژوهش: بررسی فضامندی در شعر از دیدگاه فلسفی و عرفانی.برسی فضامندی در نگارگری از دیگاه فلسفی و عرفانی.سوالات پژوهش:از دیدگاه فلسفی و عرفانی چه عواملی در ایجاد فضامندی در شعر تاثیر دارند؟از دیدگاه فلسفی و عرفانی فضامندی در نگارگری چگونه ایجاد می­شود؟

کلیدواژه ها:

سوبژکتیویسم ، فرمالیسم ، زبان انتولوژیک ، فضای پدیداری