نگاهی به سیاست گذاری زیست محیطی جمهوری اسلامی ایران

نیک می دانیم که مسئله مهم ترین مولفه ساختاری سیاست گذاری و مدیریت در هر حوزه است. از نظر پوپر، برای هر جست و جوی علمی بایستی مسئله ای گزیده داشت و معلوم کرد به دنبال چه هستیم. از آن جا که سوال اصلی پژوهش ما عبارت بود از این که: «مهم ترین آسیب های سیاست گذاری زیست محیطی جمهوری اسلامی ایران بر مبنای توسعه پایدار (با تاکید بر مدیریت بحران آب) چه می باشد؟» درصدد بر آمدیم که طی فصول مختلف رساله، چهار مولفه فرضیه اصلی خود را براساس طرح نظریه های سیاست گذاری به ویژه در چارچوب نظریه سیاست گذاری گروهی آزمون نموده و از بین نظریه های متعدد مطروحه در خصوص توسعه پایدار، بیانیه ۲۷ بندی سازمان ملل در ریودوژانیرو که به «منشور زمین» شهرت دارد، برگزیدیم. بدین ترتیب، ناهماهنگی و عدم انسجام در ساست گذاری زیست محیطی و بی توجهی به رویکرد علمی- تجربی و نظرات کارشناسی در ساختارها و قوانین و نیز عدم اتخاذ رویکرد سیستمی در سیاست گذاری زیست محیطی و مدیریت بحران آب در ج.ا.ا را به عنوان مهم ترین اسیب ها مطرح کردیم و با عنایت به تحقیقات پیشین و مطالعات انجام شده دریافتیم که راه حل در اتخاذ مدل و نظریه گروهی سیاست گذاری می باشد که متاسفانه طی سالیان گذشته توسعه پایدار را کم و بیش نادیده گرفته و علاوه بر دامن زدن به بحران های زیست محیطی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی همچنین «کمبود آب» را به «بحران آب» تبدیل کرده ایم. روش تجزیه و تحلیل اطلاعات ما نیز در این رساله روش توصیفی- تحلیلی بود.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، سیاست گذاری ، سیاست گذاری زیست محیطی ، توسعه ، توسعه پایدار