بررسی رابطه ی آموزش الکترونیکی و یادگیری فردی با نقش واسطه ای انگیزش تحصیلی در دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر شیراز

پژوهش حاضر که با هدف بررسی رابطه ی آموزش الکترونیکی و یادگیری فردی با نقش واسطه ای انگیزش تحصیلی انجام شد، از جمله ی پژوهش های توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دوره ی متوسطه ی دوم شهر شیراز در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ به تعداد ۶۶۷۹۲ نفر (۳۵۸۲۹ دختر و ۳۰۹۶۳ پسر) بود که از بین آنها و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی- خوشه ای چند مرحله ای، تعداد ۳۰۰ نفر دانش آموز (۶۴۲ دختر و ۵۵۸ پسر) به عنوان اعضای نمونه ی آماری انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های آموزش الکترونیکی اوزتکین و همکاران (۲۰۱۱)، پرسشنامه ی انگیزش تحصیلی هارتر (۲۰۰۵) و پرسشنامه ی یادگیری فردی چنگ و همکاران (۲۰۱۰) استفاده شد. روایی و پایایی ابزارها با استفاده از تحلیل گویه و ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد. داده های به دست آمده با استفاده از شاخص های آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد)، محاسبه ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی تک نمونه ای، ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که میزان یادگیری فردی دانش آموزان، بالا تر از حد متوسط می باشد. همچنین، میزان توجه به آموزش الکترونیکی، بالا تر از حد متوسط می باشد. نشان داد که بین آموزش الکترونیکی و یادگیری فردی دانش آموزان رابطه ی آماری معناداری وجود دارد. بین آموزش الکترونیکی و انگیزش تحصیلی دانش آموزان رابطه ی آماری معناداری وجود دارد. بین انگیزش تحصیلی و یادگیری فردی دانش آموزان رابطه-ی آماری معناداری وجود دارد. بین آموزش الکترونیکی و یادگیری فردی با نقش واسطه ای انگیزش تحصیلی دانش آموزان رابطه ی آماری معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش الکترونیکی ، یادگیری فردی ، انگیزش تحصیلی ، دانش آموزان.