بررسی اثر سه شیوه تمرینی هوازی پرشدت، هوازی با شدت متوسط و هوازی تناوبی پرشدت بر بیان ژن های PlGF و HGF موش های صحرایی

مقدمه و هدف: تمرینات ورزشی اثرات بسیاری بر سلامتی افراد دارند که یکی از این اثرات کمک به آنژیوژنز و جلوگیری از بیماری های قلبی-عروقی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر سه شیوه ی تمرینی هوازی پر شدت (HIT)، هوازی با شدت متوسط (MIT) و هوازی تناوبی پر شدت (HIIT) بر روی بیان دو ژن HGF و PlGF که از فاکتورهای مهم دخیل در آنژیوژنز هستند، بود. مواد و روش ها: در این تحقیق تعداد ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن میانگین ۳۰۰ گرم به طور تصادفی به چهار گروه شامل کنترل، تمرین MIT، HIT و HIIT (۸=n) تقسیم شدند و در یک دوره ی هشت هفته ای تحت تمرینات ورزشی قرار گرفتند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرینی، نمونه برداری از بافت چربی موش ها انجام شد و میزان بیان دو ژن HGF و PlGF در آن ها با استفاده از روش Real time PCR تعیین گردید. تحلیل آماری داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون های کروسکال والیس و هاجز-هولمز انجام شد. نتایج: نتایج حاصل نشان داد که هر سه شیوه ی تمرینی MIT، HIT و HIIT سبب افزایش بیان ژن های HGF و PlGF می شوند (P<۰.۰۵) با این حال بین سه شیوه ی ورزشی مذکور تفاوت معناداری از این جهت مشاهده نشد (P>۰.۰۵). نتیجه گیری: تمرینات ورزشی MIT، HIT و HIIT تغییرات مطلوبی در افزایش بیان ژن های HGF و PlGF دارند.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی ، بیان ژن ، فاکتور رشد جفتی ، فاکتور رشد هپاتوسیتی