بررسی تعیین رابطه و سهم پیش بینی کنندگی احساس معنا در زندگی و حس انسجام در رشد پس از سانحه بهبود یافتگان از کرونا در شهر بجنورد (مطالعه موردی بیمارستان امام حسن مجتبی )

هدف کلی پژوهش حاضر ” بررسی تعیین رابطه و سهم پیش بینی کنندگی احساس معنا در زندگی و حس انسجام در رشد پس از سانحه بهبود یافتگان از کرونا در شهر بجنورد (مطالعه موردی بیمارستان امام حسن مجتبی ) می باشد. پژوهش از نظر هدف ، کاربردی و از لحاظ نوع پژوهش توصیفی - پیمایشی ، از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل بهبود یافتگان از کرونا در شهر شیراز و نمونه طبق فرمول کوکران به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده های این پژوهش توسط سه پرسشنامه احساس معنا در زندگی ، و پرسشنامه حس انسجام و پرسشنامه رشد پس از سانحه جمع آوری شده است که روایی آن ها از نوع صوری و محتوایی بود و مورد تائید اساتید حوزه مدیریت قرار گرفت و پایایی آن ها از طریق آلفای کرونباخ به ترتیب (۸۱/۰)، (۹۵/۰) و (۹۰/۰) برآورد گردید. برای تجزیه وتحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از (جدول توزیع فراوانی ، نمودار، میانگین ، انحراف معیار و محاسبه شاخص های مرکزی و پراکندگی ) و در بخش آمار استنباطی جهت سنجش روابط بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون، با استفاده از نرمافزار آماری spss۲۱محاسبه شد. نتایج نشان داد که بین احساس معنا در زندگی و حس انسجام با رشد پس از سانحه رابطه وجوددارد

کلیدواژه ها:

احساس معنا در زندگی ، حس انسجام ، رشد پس از سانحه ، بهبود یافتگان از کرونا در شهربجنورد