انعطاف پذیری در طراحی مسکن حداقل

آمیزه ای از سنت های سکونت، همراه با الزامات اقتصادی و دشواریهای زیست سبب می شود که خانواده مجموعه نیاز های خود را در مسکنی برآورد که به واقع حداقل سطح مورد نیاز سکونت او را دارا است. اما غالب خانه هایی که با الگوی حداقلی مسکن طراحی می شوند، فاقد بهره وری لازم به لحاظ فضایی بوده و ناتاوانی آنها درپاسخ گویی بهینه به نیاز های ساکنان روشن است. عدم امکان تامین زیر بنای کافی برای برخی عملکردها موجب حذف و یا ادغام نا مناسب بعضی کارکردهای دیگر شده وآسایش عمومی افراد خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد. همین عوامل موجب عدم موفقیت پروژه های مسکن حداقل شده است. در اکثر مواقع در خانه های حداقلی، تلاش برای استفاده مناسب از زیر بنای موجود در کاستن مساحت فضاها، ادغام فضاها در یکدیگر و یا حذف برخی از آنها محدود می گردد. در حالی که می توان با استفاده بهینه از فضاهای خانه وطراحی انعطاف پذیر آنها، به طیف وسیع تری از نیازهای ساکنان در مساحت های کوچک پاسخ گفت.

کلیدواژه ها:

سکونت ، مسکن ، حداقل ، خانواده ، فضا.