اثر هشت هفته تمرینات بازتوانی تنفسی بر شاخص های تنفسی و عملکردی در بیماران مبتلا به کووید-۱۹

چکیده اهداف: مطالعات نادری در ارتباط با مرحله بازتوانی تنفسی در بیماران مبتلا به کووید ۱۹ انجام شده است. هدف این مطالعه بررسی اثر تمرینات بازتوانی تنفسی بر عملکرد ریه ها و شاخص های تنفسی در ایرانیان بهبود یافته از کووید ۱۹ می باشد. مواد و روش: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده می باشد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و گروه مداخله تقسیم شدند. افراد گروه مداخله در دو دوره ۴ هفته به انجام تمرینات بازتوانی پرداختند. حجم بازدم اجباری در ثانیه اول (FEV۱)، ظرفیت حیاتی (FVC)، نسبت حجم بازدم اجباری در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی اجباری (FEV۱/FVC) و  اوج جریان بازدمی (PEF) با استفاده از اسپیرومتری اندازه­گیری شد. همچنین تست مسافت پیموده شده در ۶ دقیقه، ضربان قلب و سطح اکسیژن خون اندازه گیری شد. یافته ها: بیست و هشت شرکت کننده مطالعه را به پایان رساندند. در گروه مداخله FVCact, FEV۱act, FEV۱pred, FEV۱/FVCact, FEV۱/FVCPred  بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل داشتند (Ptime*group FVCact = ۰.۰۱، Ptime*group FEV۱act< ۰.۰۰۱، FEV۱pred< ۰.۰۰۱، , Ptime*group FEV۱/FVCact= ۰.۰۱, Ptime*group  Ptime*group FEV۱/FVCpred< ۰.۰۱). علاوه بر این، تغییرات در FVCpred و PEFact پس از تعدیل عوامل مخدوشگر معنادار شدند (Ptime*group FVCpred= ۰.۰۳, Ptime*group PEFact= ۰.۰۵). در آخر، هیچ تفاوت معناداری در ضربان قلب استراحتی (Ptime*group=۰.۵۵)، ضربان قلب پس از راه رفتن (Ptime*group-۰.۶۱)، مسافت پیموده شده (Ptime*group=۰.۴۱) و PEFpred (Ptime*group= ۰.۰۹) در طول مطالعه بین دو گروه دیده نشد. نتیجه­گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد تمرینات بازتوانی تنفسی افزایش معناداری درFVC, FEV۱, FEV۱/FVC,  و  PEFact دارد؛ در حالی که هیچ تغییر معناداری در PEFpred ، ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب پس از راه رفتن و مسافت پیموده شده در ۶ دقیقه، پس از ۸ هفته تمرین دیده نشد. با این حال، مطالعات بیشتر در این زمینه به تایید یافته های ما کمک خواهد کرد. چکیده اهداف: مطالعات نادری در ارتباط با مرحله بازتوانی تنفسی در بیماران مبتلا به کووید ۱۹ انجام شده است. هدف این مطالعه بررسی اثر تمرینات بازتوانی تنفسی بر عملکرد ریه ها و شاخص های تنفسی در ایرانیان بهبود یافته از کووید ۱۹ می باشد. مواد و روش: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده می باشد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و گروه مداخله تقسیم شدند. افراد گروه مداخله در دو دوره ۴ هفته به انجام تمرینات بازتوانی پرداختند. حجم بازدم اجباری در ثانیه اول (FEV۱)، ظرفیت حیاتی (FVC)، نسبت حجم بازدم اجباری در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی اجباری (FEV۱/FVC) و  اوج جریان بازدمی (PEF) با استفاده از اسپیرومتری اندازه­گیری شد. همچنین تست مسافت پیموده شده در ۶ دقیقه، ضربان قلب و سطح اکسیژن خون اندازه گیری شد. یافته ها: بیست و هشت شرکت کننده مطالعه را به پایان رساندند. در گروه مداخله FVCact, FEV۱act, FEV۱pred, FEV۱/FVCact, FEV۱/FVCPred  بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل داشتند (Ptime*group FVCact = ۰.۰۱، Ptime*group FEV۱act< ۰.۰۰۱، FEV۱pred< ۰.۰۰۱، , Ptime*group FEV۱/FVCact= ۰.۰۱, Ptime*group  Ptime*group FEV۱/FVCpred< ۰.۰۱). علاوه بر این، تغییرات در FVCpred و PEFact پس از تعدیل عوامل مخدوشگر معنادار شدند (Ptime*group FVCpred= ۰.۰۳, Ptime*group PEFact= ۰.۰۵). در آخر، هیچ تفاوت معناداری در ضربان قلب استراحتی (Ptime*group=۰.۵۵)، ضربان قلب پس از راه رفتن (Ptime*group-۰.۶۱)، مسافت پیموده شده (Ptime*group=۰.۴۱) و PEFpred (Ptime*group= ۰.۰۹) در طول مطالعه بین دو گروه دیده نشد. نتیجه­گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد تمرینات بازتوانی تنفسی افزایش معناداری درFVC, FEV۱, FEV۱/FVC,  و  PEFact دارد؛ در حالی که هیچ تغییر معناداری در PEFpred ، ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب پس از راه رفتن و مسافت پیموده شده در ۶ دقیقه، پس از ۸ هفته تمرین دیده نشد. با این حال، مطالعات بیشتر در این زمینه به تایید یافته های ما کمک خواهد کرد.  

کلیدواژه ها:

Rehabilitation ، COVID-۱۹ ، Respiratory function ، Lung disease ، بازتوانی ، کووید-۱۹ ، عملکرد تنفسی ، بیماری ریوی