روش های درونیابی نوین جهت تعیین بهترین روش برآورد توزیع مکانی بارش ، مطالعه موردی: چهار محال بختیاری

یکی از مسائل مهم در مدیریت منابع آب، برآورد توزیع بارندگی در مناطقی است که مقادیر بارندگی اندازه گیری نشده است. به دلیل عدم پوشش کامل ایستگاه های اندازه گیری باران، تخمین بارش در مناطق میان ایستگاه ها ضروری است. تخمین داده های نامعلوم در نقاط مختلف با استفاده از روش های درونیابی بر روی داده های اندازه گیری شده در محدوده مورد مطالعه انجام می گیرد. به همین منظور روش های متفاوتی برای تحلیل داده های مکانی به کار گرفته می شود. در این تحقیق، از انواع روش های متداول درونیابی و زمین آماری جهت برآورد پارامتر میانگین بارندگی سالانه استان چهار محال و بختیاری مورد استفاده قرار گرفته است. آمار مورد استفاده، آمار ۴۴ ایستگاه باران سنجی برای دوره زمانی ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۸ می باشد. با توجه به تغییرات شدید توپوگرافی منطقه مورد مطالعه، تاثیر ارتفاعات در توزیع بارش به عنوان مانع در برابر انتشار ابرها مورد هم مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور درونیابی با انواع مدل ها محاسبه و نقشه پیش بینی ترسیم شد. سپس با استفاده از روش ارزیابی متقابل، ریشه مجذور خطاها و خطای نقشه ها برآورد شد و یک نقشه به عنوان نقشه مناسب انتخاب گردید. نتایج بدست آمده نشان می دهد که برای درونیابی میانگین بارندگی سالانه روش هایی که ارتفاعات را به عنوان موانع در نظر گرفت، دقت های بالاتری را در منطقه مورد مطالعه نشان می دهند، که از این میان مدل های چندجمله ای درجه چهار و پنج مناسب ترین اطلاعات را برای درونیابی مقادیر میانگین بارندگی سالانه از خود نشان داد

کلیدواژه ها:

واژه های کلیدی: درون یابی ، زمین آمار ، بارندگی ، چهارمحال و بختیاری