اثربخشی گروه درمانی روان نمایشگری بر جرات مندی، پذیرش بی قید و شرط خود و روحیه قدردانی در افراد دارای معلولیت جسمی-حرکتی: یک مطالعه نیمه آزمایشی

زمینه و هدف: بهبود حالات روان­شناختی معلولین جسمی-حرکتی می تواند به آسان­تر شدن زندگی آنان کمک نماید. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی گروه درمانی روان نمایشگری بر جرات مندی، پذیرش خود و روحیه قدردانی در افراد دارای معلولیت جسمی-حرکتی شهر اصفهان انجام شده است. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح گروه آزمایش و کنترل با پیش­آزمون و پس­آزمون بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معلولین حاضر در انجمن معلولین اصفهان در سال ۱۳۹۹ بود. ۴۰ نفر از این افراد به روش در دسترس انتخاب و در گروه آزمایش و کنترل به صورت تصادفی قرار گرفتند (هر گروه ۲۰ نفر). گروه آزمایش، گروه درمانی روان نمایشگری را طی هشت جلسه نود دقیقه­ای دریافت کردند، در حالی که بر روی گروه کنترل مداخله ای انجام نشد. برای گردآوری اطلاعات از پرسش­نامه های جرات مندی Gambrill Richey، پذیرش خود Chamberlain Haaga و قدردانی McCullough استفاده شد. داده­ها توسط آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کواریانس چند متغیره) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه درمانی، روان نمایشگری بر جرات مندی (۰۰۱/۰>P، ۵۴/۱۶=F)، پذیرش خود (۰۰۱/۰>P، ۶۲/۲۱۰=F) و روحیه قدردانی (۰۰۱/۰>P، ۴۴/۳۳=F) افراد دارای معلولیت جسمی-حرکتی تاثیر معنادار دارد. نتیجه گیری: روش روان نمایشگری بر بهبود جرات مندی، پذیرش بی قید و شرط خود و روحیه قدردانی در افراد دارای معلولیت جسمی-حرکتی شهر اصفهان موثر بود. بنابراین می­توان این روش را برای بهبود متغیرهای مذکور در بین معلولین جسمی-حرکتی مد نظر قرار داد. واژه های کلیدی: گروه درمانی روان نمایشگری، جرات مندی، پذیرش بی قید و شرط خود، قدردانی، افراد دارای معلولیت جسمی-حرکتی

کلیدواژه ها:

Psychodrama ، Assertiveness ، Self-acceptance ، Gratitude ، Physically disabled people ، گروه درمانی روان نمایشگری ، جرات مندی ، پذیرش بی قید و شرط خود ، قدردانی ، افراد دارای معلولیت جسمی-حرکتی