مقایسه استقامت عضلات ثبات دهنده کمری- لگنی در زنان ورزشکار مبتلا و غیر مبتلا به سندرم درد پاتلافمورال

مقدمه: گزارش شده است که راستای نامناسب اندام تحتانی و درد پاتلافمورال (Patellofemoral pain یا PFP) مرتبط با ضعف عضلات ران می باشد. کنترل و ثبات ناحیه مرکزی بدن مستلزم قدرت کافی در عضلات ران و تنه و هماهنگی بین آن ها است. هدف از انجام این تحقیق، مقایسه استقامت عضلات ثبات دهنده کمری- لگنی در زنان ورزشکار مبتلا و غیر مبتلا به سندرم درد پاتلافمورال بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر ۳۰ ورزشکار زن مبتلا به سندرم درد پاتلافمورال با میانگین و انحراف استاندارد سنی ۷۵/۲ ± ۶۰/۲۱ سال، قد ۰۷۳/۰ ± ۱۶۵ سانتی متر و وزن۷۰/۸ ± ۷۰/۶۰ کیلوگرم و ۳۰ ورزشکار زن غیر مبتلا با میانگین و انحراف استاندارد سنی ۶۳/۲ ± ۷۷/۲۰ سال، قد ۰۶۳/۰ ± ۱۶۴ سانتی متر و وزن۶۶/۶ ± ۵۳/۶۰ کیلوگرم در رشته های والیبال، بسکتبال و هندبال در سطح باشگاهی شرکت کردند. اندازه گیری استقامت عضلات ثبات دهنده کمری- لگنی در چهار طرف با استفاده از آزمون های عملکردی McGill شامل آزمون خم کردن تنه، آزمون باز کردن تنه (آزمون تعدیل شده Biering-Sorensen) و آزمون پل زدن به چپ و راست انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی Independent t در برنامه SPSS نسخه ۱۳ با سطح معنی داری ۰۵/۰ = P استفاده گردید. یافته ها: بین استقامت عضلات ثبات دهنده کمری- لگنی در گروه مبتلا به سندرم درد پاتلافمورال و گروه غیر مبتلا تفاوت معنی داری وجود داشت (۰۰۱/۰ = P) و بیشترین تفاوت بین دو گروه در استقامت عضلات ثبات دهنده قدامی تنه (عضلات شکم) مشاهده شد. با توجه به نتایج تحقیق احتمال می رود زنان جوان مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال دارای استقامت کمتری در عضلات ثبات دهنده کمری- لگنی نسبت به زنان سالم باشند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق، تمرینات استقامتی عضلات ثبات دهنده کمری- لگنی جهت پیشگیری و یا به عنوان یکی از اجزای درمان سندرم درد پاتلافمورال در افراد مشابه با شرایط و ویژگی های نمونه های تحقیق حاضر پیشنهاد می شود. کلید واژه ها: سندرم درد پاتلافمورال، ورزشکاران زن، عضلات ثبات دهنده کمری- لگنی، استقامت عضلانی