مقایسه حداکثر گشتاور اکسنتریک عضلات ران و مچ در زنان ورزشکار با ناپایداری عملکردی مچ پا

مقدمه: ناپایداری عملکردی مچ پا (Functional ankle instability یا FAI) به دنبال پیچ خوردگی خارجی مچ، شایع ترین آسیب ورزشی رشته های پرشی به حساب می آید. یکی از علل شیوع اسپرین مجدد مچ پا، ضعف عضلات مچ و مفاصل بالاتر گزارش شده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی حداکثر گشتاور اکسنتریک عضلات ران و مچ پا در ورزشکاران مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا بوده است.مواد و روش ها: ۳۰ نفر از زنان ورزشکار سالم و مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا حاضر در لیگ برتر رشته های بسکتبال و والیبال تهران در این تحقیق شرکت نمودند. پس از انجام آزمون های بالینی و پر کردن پرسش نامه، آزمودنی ها به دو گروه شاهد و با ناپایداری عملکردی مچ پا تقسیم شدند. سپس نسبت حداکثر گشتاور اکسنتریک نرمال شده به وزن در حرکات اینورژن و اورژن مچ پا و ابداکشن و اداکشن ران به ترتیب با سرعت ۶۰ و ۹۰ درجه بر ثانیه تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار ۱۳/۵SPSS و آزمون آماری Independent t انجام شد (۰/۰۵ > P).یافته ها: تنها در نسبت حداکثر گشتاور اکسنتریک به وزن عضلات ابداکتور ران افراد مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا و سالم تفاوت معنی دار وجود داشت.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد یکی از عوارض ناپایداری عملکردی مچ پا ضعف عضلات ابداکتور ران است. بر این اساس، جامعه ورزشکاران مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا باید به قدرت عضلات ابداکتور ران در برنامه توان بخشی توجه بیشتری نشان دهند.کلید واژه ها: گشتاور، اکسنتریک، عضلات مچ، عضلات ران، ناپایداری عملکردی مچ