بررسی اثربخشی فرآیند تماس با شیوه های اهمال کاری بر خودگردانی تحصیلی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی فرایند تماس با شیوه های اهمال کاری بر خودگردانی تحصیلی بود. این پژوهش در چارچوب نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و کنترل و اجرای پیش آزمون و پس آزمون اجرا گردید. جامعه آماری کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر ساوه در سال تحصیلی ۹۵-۹۶ بود. در این پژوهش مدرسه به صورت نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس انتخاب شد و دانش آموزان پس از تکمیل پرسشنامه اهمال کاری به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای در تماس با شیوه های اهمال کاری قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس اهمال کاری سولومون و راث بلوم (۱۹۸۴) و مقیاس خودگردانی زیمرمن و مارتین پونز (۱۹۸۶) بود. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس(۰۲/۰p  ) نشان داد که تماس با شیوه های اهمال کاری در افزایش خودگردانی موثر است؛ بنابراین بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که از تماس با شیوه های اهمال کاری می توان در جهت افزایش خودگردانی به عنوان یک روش موثر سود برد.

کلیدواژه ها:

Contact with procrastination methods ، academic self-regulation