نقاشی رئالیستی معاصر در ایران و شرایط اجتماعی ظهور آن (۱۳۷۶-۱۳۸۸)

این پژوهش شرایط ظهور نقاشی رئالیستی معاصر از ۱۳۷۶تا ۱۳۸۸در ایران را بررسی می کند و با طرح یک مدل نظری ترکیبی، به بررسی تحولات اجتماعی و فرهنگی ایران در دوره زمانی مورد نظر پرداخته و می کوشد نشان دهد که اگرچه «به وجود آمدن بحران در نظم گفتمان جامعه»، «بسیج منابع» و «شکل گیری زنجیره های تعامل» برای شکل گیری فرایند تولید هنر (نقاشی) ضروری است، فرم و محتوای محصولات هنری (آثار نقاشی) تحت تاثیر عواملی همچون «ماهیت بافت گفتمانی مسلط در جامعه»، «افق اجتماعی» و همچنین «منازعات گفتمانی درون میدان نقاشی» تعیین می شود. این پژوهش از طریق بررسی آثار، به تحلیل بافت گفتمانی جامعه و ارتباط آن با گفتمان های جاری در میدان نقاشی می پردازد و بدین وسیله به تبیین راهها، شیوهها و مکانیسمهایی می پردازد که از طریق آن، شرایط اجتماعی مزبور، نوآوری و تولید هنری را در سال های مزبور ممکن میسازد و در نهایت به رابطه ی دیالکتیک هنر و ساختار اجتماعی اشاره می کند.

کلیدواژه ها:

ایران ، بسیج منابع ، تحلیل گفتمان ، تولید هنر ، رئالیسم (واقع گرایی) ، نقاشی معاصر