نقش دلبستگی به مکان در هویت مندی (خیابان بین النهرین همدان )

با توجه به ارکان اساسی توسعه شهری و هم چنین حفظ هویت و فرهنگ به نظر می رسد اهمیت و ضرورت حفظ آثار با ارزش تاریخی و باز آفرینی الگوهای پایدار نهفته دراین آثار ، در نابسامانی معماری کنونی امری ضروری است .توسعه جدید شهری در همجواری بناها و فضاهای تاریخی در هسته مرکزی شهرهای سنتی یکی از مسائل پیش روی معماری و شهرسازی معاصر است . این درحالی است که می توان با شناختی کامل از بناها و فضاهای تاریخی و درک قابلیت های بالقوه و بالفعل در آنها، بخشی از نیاز ها و خواستگاه های کالبدی و فراکالبدی توسعه جدید در معماری و شهرسازی معاصر را با حفظ حرمت ها و ویژگی های ارزش شناختی هسته تاریخی شهر را ، پاسخگو شد .پژوهش حاضر به شناخت زمینه های تاریخی ، فرهنگی ، اجتماعی در شهر همدان می پردازد و پس از بررسی اثرات روشهای باززنده سازی همجواری های عناصر تاریخی شهر مبتنی بر حضور اجتماعی در بافت از طریق تقویت پیاده مداری در خیابان ویژه شهر ، نشان میدهد که پیاده مداری خیابان ویژه عامل جذب افراد به بخش مرکزی شهر و ایجاد حس دلبستگی به مکان در شهروندان و در نهایت هویتمندی شهر می گردد.تحقیق حاضر از نوع کاربردی وبه لحاظ روش از نوع توصیفی - پیمایشی است . در این میان تحلیل محتوا و تحقیق اسنادی و پیمایشی حائز اهمیت بوده است . استدلال این پژوهش این است که با شناسایی و استفاده از ارکان اساسی در طراحی محور پیاده مدار میتوان به ایجاد حس تعلق خاطر و دلبستگی در شهروندان و هویتمندی شهر دست یافت . به تعبیر دیگر اگر با خیابان شهر خود درست رفتار کنیم ، می توانیم در مقیاس کلان با شهر به عنوان یک مکان و در نتیجه با ساکنان شهر رفتار درستی داشته باشیم . و این خود عامل اصلی ایجاد حس مکان در شهروندان و هویت مندی شهر است .

کلیدواژه ها:

هویت ، پیاده مداری ، حس مکان ، هسته تاریخی ، خیابان بین النهرین