بررسی نقش معماری پایدار و معماری بومی در خانه های تاریخی ایران(نمونه موردی خانه الداغی سبزوار)

معماری بومی در هر نقطه ای از جهان، ماحصل بکارگیری اصول معماری پایدار است . این همان امری است که در معماری بومی ایران با استفاده از اصولی نظیر درون گرایی ، جهت گیری ، استفاده از مصالح بوم آورد، بهره گیری از ظرفیت حرارتی خاک و ... در جهت ایجاد ارتباط میان محطی زیست و بنا انجام می شد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش معماری پایدار و معماری بومی در خانه تاریخی الداغی سبزوار است . از این رو پژوهش حاضر با استفاده از روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و استفاده از روش استدلال منطقی همراه با شیوه گردآوری اطلاعات به صورت مطالعات کتابخانه ای و میدانی به دنبال پاسخ به سوال نقش معماری پایدار و معماری بومی در خانه الداغی سبزوار چیست ؟ است . سرانجام با توجه به بازدیدهای میدانی و برداشت های نقشه های خانه الداغی ، ترسیم در نرم افزار اتوکد و قیاس دادهها نتایج نشان داد که در این خانه ، توجه به وجوه اقلیمی ، استفاده از مصالح بوم آور، توجه به فرهنگ و هویت ( در بکارگیری تزئینات و مصالح ، بحث محرمیت -با اعمال حیاط مرکزی و بازشوهای رو به داخل حیاط-) به خوبی مد نظر معمار و طراح این خانه بوده است . از این رو می توان اذعان نمود که نقش معماری پایدار و معماری بومی در شکل گیری خانه الداغی سبزوار، علاوه بر نگهداشت اقلیمی این خانه ، موجب نمایاندن وجوه فرهنگی و هویتی این خانه شده است .

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، خانه های تاریخی ، خانه الدغی سبزوار.